Η Συµφωνία της Λωζάνης καί oi Δηλώσεις του κ. Ερντογκάν
του Δρ . Θαλή Μυλωνά , Δικηγόρου-Διεθνολόγου Προέδρου του
'Ινστιτούτου Διαβαλκανικών Σχέσεων
Μετά τiς δηλώσεις του κ. Ερντογκάν, για τις δήθεν λαθεμένες προβλέψεις της Συμφωνίας της Λωζάνης και τις διεκδικήσεις των Τούρκων στο Αιγαίο, θα ήθελα σήμερα και το θεωρώ σκόπιμο, γιατί ακούγονται πολλά, νά δηµοσιεύσω τις προβλέψεις εκείνες της Συμφωνίας που ενδιαφέρουν την Ελλάδα και να σχολιάσω τα σημεία εκείνα,σε συσχετισµό µέ τό διεθνές δίκαιο ,πού άναφέρονται στα σύνορα μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας και στίς έκατέρωθεν µειονότητες, ή πιστή έφαρµογή των όποίων θά πρέπει νά είναι ό άκρογωνιαιος λίθο της έλληνικης πολιτικής καί τουτο γιατί δυστυχως γράφονται καί λέγονται άπίθανα πράγµατα καί µάλιστα άπό έπίσηµα χείλη, µέ συνέπεια νά έπέρχεται σύγχυση στό εύρύτερο κοινό, πού δέν εχει σαφή άντίληψη της συµφωνίας αύτης άλλά καί της έρµηνείας της.
Είναι γεγονός ότι τό πλέον έπίµαχο θέµα των έλληνοτουρκικών διενέξεων, είναι η διαφορετική ερμηνεία των προβλέψεων της συµφωνίας της Λωζάνης πού προσδιορίζουν τά θαλάσσια σύνορα µεταξύ των δύο χωρων και οι ένεκα αυτής , καθηµερινές καί µάλιστα µαζικές έναέριες καί θαλάσσιες παραβιάσεις καί παραβάσεις της Τουρκίας, µέ τόν ίσχυρισµό ότι δηθεν δέν ύπάρχουν θαλάσσια η έναέρια σύνορα, έξ ού καί ό λόγος παραβιάσεως της έθνικης µας κυριαρχίας καί των κυριαρχικων µας δικαιωµάτων, η ή διεκδίκηση έκ µέρους της Τουρκίας Έλληνικων νησιων, έναερίου χώρου, έλληνικης ύφαλοκρηπίδας καί τέλος ή δηµιουργία γκρίζων ζωνων, µέ τή γνωστή ενταση µεταξύ των δύο χωρων.
* Σύµφωνα λοιπόν µέ τίς προβλέψεις της συµφωνίας της Λωζάνης, τά θαλάσσια σύνορα µεταξύ των δύο χωρων είναι δεδοµένα καί προβλέπονται, πρωτον στό άρθρο 6, τό όποιο προβλέπει ότι:
« Έκτός άντιθέτου διατάξεως της παρούσης συνθήκης, τά θαλάσσια όρια (της Τουρκίας) περιλαμβάνουσι τάς νήσους καί νησίδια τάς κειμένας είς άπόστασιν μικροτέραν των τριων μιλίων, άπό της ασιατικής άκτης», πού σηµαίνει ότι τά θαλάσσια σύνορα της Τουρκίας όρίζονται στό ϋψος των 3 µιλίων άπό της άσιατικης άκτης της, πρός τήν άνοικτή θάλασσα. Στήν περίπτωση όµως πού άπέναντι άπό τήν Τουρκική άκτή ύπάρχουν Έλληνικά νησιά, νησίδια κ.τ.λ. καί ή όπόσταση µεταξύ των δύο άκτών, είναι µικρότερη των 6 µιλίων, τότε ώς συνοριακή γραµµή, όρίζεται ή µέση νοητή γραµµή πού άπέχει έξ ίσου όπό τίς βασικές γραµµές των άκτών των δύο χωρων, σύµφωνα µέ τό έθιµικό δίκαιο, άλλά καί σύµφωνα µέ τίς συµφωνίες του ΟΗΕ της Γενεύης του 1958 καί του Καράκας του 1982. Έάν τά θαλάσσια σύνορα της Τουρκίας πρός τήν άνοικτή θάλασσα εύρίσκοντο πέραν των 3 µιλίων, όπως κακως ίσχυρίζονται οί τουρκοι, τότε, ή συµφωνία της Λωζάνης, θά προέβλεπε ότι της άνήκουν καί τά έκείθεν των τριων µιλίων εύρισκόµενα νησιά η νησίδια κ.τ.λ., κάτι τέτοιο δµως δέν προβλέπει καί συνεπως σύµφωνα µέ τό γράµµα καί τό πνευµα της διατάξεως του άρθρου 6 της Λωζάννης, τά σύνορα της Τουρκίας, οχι άπλως βρίσκονται στό όριο των τριων µιλίων άπό τίς Άσιάτικες άκτές, άλλά δέν δύνανται νά έπεκταθουν πέραν του όρίου αύτου, ‘οπως τουτο έπαναλαµβάνεται έπιβεβαιώνεται καί διευκρινίζεται περαιτέρω µέ τό αρθρο 12 της συµφωνίας της Λωζάνης (τελευταία παράγραφος), τό όποίο προβλέπει όµοίως δτι:
«Αί νήσοι αί κείµεναι είς µικροτέραν άπόστασιν των τριών µιλίων άπό της άσιατικης ακτης, άνήκουν στήν Τουρκική Κυριαρχία», πού σηµαίνει, α) ότι τά σύνορα της Τουρκίας βρίσκονται στό ϋψος των 3 µιλίων άπό τίς άσιατικές άκτές, πρός τήν άνοικτή θάλασσα, όταν όμως άπέναντί της υπάρχουν έλληνικά νησιά σε απόσταση μικρότερη των τριών μιλίων , τότε τά σύνορα μεταξύ των δύο χωρών βρίσκονται στό µέσον της νοητης γραµµης πού άπέχει έξ' 'ίσου άπό τή βασική γραµµή των άντίστοιχων άκτών, β) τεκµηριούται έξ άντιθέτου [arcumentum a contrario] ότι ή Τουρκία δέν δικαιουται καί της άπαγορεύεται συµβατικά αλλά και εθιμικά, νά έπεκτείνει τά σύνορά της πέραν των 3 µιλίων άπό τίς άσιατικές άκτές ή όπό τή µέση νοητή γραµµή, προκειµένου νά διεκδικήσει θαλάσσιο χωρο, αίγιαλίτιδα ζώνη ή ύφαλοκριπίδα ή άντίστοιχο έναέριο χωρο, γιατί πέρα άπό τό όριο αύτό, άρχίζει, όπως τουτο προβλέπεται άπό τίς διεθνείς συµφωνίες, του Λονδίνου καί των Άθηνων του 1913 καί έπιβεβαιώνεται άπό τίς προβλέψεις των αρθρων 6 καί 12, της συµφωνίας της Λωζάνης, ή κυριαρχία της Έλλάδος, καί άσκείται τό Imperium αύτης και γ] όπου η θαλάσσια έκταση μεταξύ των ασιατικών και των ελληνικών ακτών είναι μικροτέρα των τριών μιλίων, τότε τα σύνορα,όπως είπαμε, ορίζονται στο μέσο της απόστασης από τις εκατέρωθεν ακτές σύμφωνα, με το διεθνές εθιμικό αλλά και συμβατικό δίκαιο.
Έκτός όµως άπό τά θαλάσσια σύνορα µεταξύ των δύο χωρων στήν άνατολική πλευρά της Έλλάδας, εχουµε καί τά θαλάσσια σύνορα πού βρίσκονται στην νοτιοανατολική πλευρά της Έλλάδας µεταξύ της Δωδεκανήσου καί της Άσιατικης άκτης, τά όποία προσδιορίστήκαν σύµφωνα µέ τό αρθρο 15 της συµφωνίας της Λωζάννης, τό όποίο όρίζει δτι: «Ή Τουρκία παραιτείται ύπέρ της Ίταλίας παντός δικαιώµατος καί τίτλου έπί των κάτωθι άπαριθµουµένων νήσων» κι άπαρριθµεί ενα πρός ενα τά νησιά της Δωδεκανήσου καί <<των νησίδων των έξ αυτών έξαρτωµένων, ώς καί της νήσου Καστελόριζου», ώς συνέπεια του νικηφόρου πολέµου (του 1911/12) της Ίταλίας κατά της Όθωµανικης Αύτοκρατορίας, γιά νά καταλήξει στό ότι τά σύνορα µεταξύ των δύο χωρων (Τουρκίας καί Ιταλίας) είναι έκείνα πού προβλέπονται ύπό της παρούσης Συνθήκης, δηλ. τό τρία µίλια όπό τίς ασιατικές άκτές, η ή µέση νοητή γραµµή, όπως προβλέπουν τό άρθρα 6 καί 12 της συµφωνίας της Λωζάνης καί τό διεθνές έθιµικό καί συµβατικό δίκαιο.
Έδω θά πρέπει νά τονίσουµε άκόµη ότι σύµφωνα µέ τίς προβλέψεις του αρθρου 16 της συµφωνίας της Λωζάνης.
«Ή Τουρκία παραιτείται παντός τίτλου καί δικαιώµατος πάσης φύσεως έπί των έδαφων και έν σχέσει πρός τά έδάφη, τα οποία κείνται πέραν των προβλεποµένων ύπό της παρούσης συνθήκης όρίων καί έπί των νήσων ... ». Δηλ. ή Τουρκία, παραιτήθη παντός δικαιώµατός της πέραν των προβλεποµένων όρίων, όπως αύτό έπιβεβαιώθηκε ατή συνέχεια µέ τή συµφωνία πού ύπέγραψε ή Τουρκία µέ τήν Ίταλία στίς 4-1-1932, καί τό συνηµµένο σ' αύτή Πρωτόκολλο της 28-12-1932, µέ τήν όποίαν άνεγνωρίσθη ή έκχώρηση καί ή κυριαρχία της Ιταλίας έπί της «Δωδεκανήσου» του Καστελόριζου καί των παρακειµένων νήσων καί βραχονησίδων καί διεµορφώθηκαν τά θαλάσσια σύνορα µεταξύ των δύο χωρων καί κατ' έπέκταση καί ή κυριαρχία έπί των νησιών, νησίδων,' βράχων κ.τ.λ. µεταξύ των όποίων καί ή κυριαρχία των Ίµίων πού σηµειώνονται µέ τό Νο 30, τά όποία έν συνεχεία, έκχωρήθηκαν στήν Ελλάδα, σέ άντάλλαγµα της συµβολης της στό Β' Παγκόσµιο Πόλεµο, σύµφωνα µέ τό αρθρο 14 της Συµφωνίας Είρήνης των Παρισίων της 10-2-1947, στήν όποίαν έπισυναύτηκαν ή Συµφωνία και τό Πρωτόκολλο του 1932, πού είχαν ύπογράψει ή Τουρκία µέ τήν Ίταλία, µέ τήν όποία προβλέπεται ότι: « Ή Ίταλία έκχωρεί είς τήν Έλλάδα έν πλήρη κυριαρχία τάς νήσους τίjς Δωδεκανήσου σύν τό Καστελόριζο καί τούς Λειψούς δηλ. 14 νησιά καί τίς παρακείµενες νησίδες µετά τοϋ σχετικοϋ θαλάσσιου χώρου κτλ.» τά όποία θά πρέπει νά πουµε ότι είχεν άπελευθερώσει ό Έλληνικός 'Ιερός Λόχος.
Τή συµφωνία αύτή, ώς γνωστόν, ύπέγραψαν όλες οί συµµαχικές δυνάµεις, πού άποτελουν τά πέντε µόνιµα µέλη του Συµβουλίου Άσφαλείας των 'Ηνωµένων Έθνων, χωρίς τήν προβολήν του veto, πού θά µπορουσε νά άναστείλει ή νά µαταιώσει τήν έν λόγω παραχώρηση.
'Η Τουρκία µή ούσα µέλος, των ύπογραψάντων τήν έν λόγω συµφωνία είρήνης του 1947, δέν δικαιουται σύµφωνα µέ τούς διεθνείς κανόνες νά προβάλλει άντίρρηση (veto) ή κάποιο δικαίωµα όπως π.χ. γιά τόν έξοπλισµό της Δωδεκανήσου, πού πηγάζει άπό τό ίερό καί άναφέρετο δικαίωµα της αύτοάµυνας, στίς έπεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας καί καθως σήµερα καί όλως παρανόµως προβάλλει άξιώσεις γιά τά Ιµια, καί γιά άλλα νησιά πού τά χαρακτηρίζει ή Τουρκία «γκρίζα ζώνη» κ.τ.λ. καθ' όσον τά σύνορα είναι ξεκαθαρισµένα, άδιάφορο έάν µνηµονεύονται όνοµαστικως ή όχι τά έκατέρωθεν των συνόρων εύρισκόµενα νησιά, νησάκια, βράχοι κ.τ.λ. πού ξεπερνουν τά 1139 στό άρχιπέλαγος της Δωδεκανήσου. Άπόδειξη δέ αύτου, ότι δηλ. εχουν προσδιορισθεί όριστικά τά σύνορα καί τά ενεκα τούτων άπορρέοντα έκατέρωθεν δικαιώµατα είναι, ή παραίτηση της Τουρκίας άπό τήν προσφυγή της κατά τής Ιταλίας στό Διεθνές Διαρκές Δικαστήριο τό 1933, άπά τό όποίο ζητουσε νά προσδιορίσει τά µεταξύ των δύο χωρών σύνορα κτλ
'Εκείνο πάντος πού πρέπει νά τονισθεί ίδιαιτέρως στό σηµείο αύτό, είναι ότι µέ τή Συµφωνία της Λωζάνης ή Τουρκία παραιτήθηκε ρητώς, παντός τίτλου καί δικαιώµατος πόσης φύσεως, πέραν των προβλεποµένων όρίων, των τριων µιλίων άπό τίς άσιατικές άκτές, ώς καί έπί των νήσων δηλ. παραίτηση ρητή καί άνευ έπιφυλάξεως, των οίουδήποτε, τυχόν δικαιωµάτων της, γιά έπέκταση της αίγιαλίτιδος ζώνης της ή γιά τυχόν δικαιώµατά της στόν έναέριο χωρο ή έπί τµήµατος της Ύφαλοκρηπίδος του Αίγαίου κ.τ.λ. τά όποία βρίσκονται σέ συσχετισµό µέ τά προβλεπόµενα ύπό της συµφωνίας όρια .
Παρά ταύτα θά πρέπει νά τονίσω δτι ή Τουρκία, όχι µόνο παραβιάζει µέ θετικές της πράξεις ή ένέργειες τίς ύποχρεώσεις της πού άπορρέουν άπό τή συµφωνία της Λωζάνης, άλλά καί µέ άπειλές πολέµου, (casus belli) ένεργεί κατά της κυριαρχίας µας καί των κυριαρχικων µας δικαιωµάτων, κατά παράβαση του άρθρου (2 παρ. 4) του Κατ. Χάρτη του ΟΗΕ, της Τελικης Πράξης του Έλσίνκι, καί του Διεθνους Δικαίου γενικως καί µάλιστα µέ τήν άνοχή ή τή σύµφωνο γνώµη των Μεγ. Δυνάµεων, πού εχουν όριστεί άπό τόν ΟΗΕ µέ τήν πρωταρχική ύπευθυνότητα διατήρησης της διεθνούς είρήνης καί άσφάλειας του Κόσµου δηλ. είναι ύπεύθυνες γιά τή διατήρηση της νοµιµότητας καί του status quo, όπως αύτό διαµορφώθηκε µετά τόν Β' Παγκόσµιο Πόλεµο καί µάλιστα µέ τούς άγωνες καί τίς θυσίες της Έλλάδος κατά του Φασισµου καί του Ναζισµου καί τήν άπουσία της φιλοναζιστκής Τουρκίας, ή όποία σήµερα µας άπειλεί µέ πόλεµο καί µας έκβιάζει νά παραιτηθουµε καί νά µήν άσκήσουµε τά εννοµα δικαιώµατά µας, όπως π.χ. α) του δικαιώµατος έξερεύνησης καί έκµετάλλευσης των πετρελαίων του Αίγαίου (όπως π.χ. της θέσης Μπάµπουρας της Θάσου) πού βρίσκεται στά 12 ν. µίλια καί πολύ έντευθεν του ήµίσεως του Αίγαίου, τό όποίον διεκδικεί, όλως παρανόµως, άπό τό 1973. β) του δικαιώµατος έπέκτασης της Αίγιαλίτιδας ζώνης µας, στά 12 ν.µ., τήν όποίαν µας συνιστουν νά άποφύγουµε οί 'Αµερικανοί, ένω οί Τουρκοι δηλώνουν ότι θά θεωρήσουν ώς casus belli, παρά τό γεγονός ότι αύτό άποτελεί διεθνές έθιµικό δίκα [ jus Gogens ] ύποχρεωτικης έφαρµογης καί σεβασµου άπό όλες τίς χωρες του κόσµου, όπως άκριβως τό έχουν άσκήσει οί ΗΠΑ καί ή Τουρκία, οί όποίες µας άπειλουν έάν τό άσκήσουµε κι έµείς,θα μας κήρύξουν πόλεμο . γ) του δικαιώµατος των νήσων καί των νησίδων µας στήν ύφαλοκρηπίδα του Αίγαίου , παρά τίς ρητές διατάξεις των διεθνων συµφωνιων, του ΟΗΕ, της Γενεύης του 1958 καί του Καράκας του 1982, ή έφαρµογή των όποίων άπό όλες σχεδόν τίς χωρες του κόσµου, άκόµη καί µέ άποφάσεις του Διεθνους Δικαστηρίου, τό έχουν καταστήσει διεθνές έθιµικό δίκαιο, δηλ. ύποχρεωτικης έφαρµογης καί σεβασµου άπό κάθε χώρα καί µάλιστα µέλος του ΟΗΕ., όπως εΙναι ή Τουρκία, ή όποία ύποχρεουται στό σεβασµό καί τήν έφαρµογή του, άδιάφορα έάν έχει ύπογράψει η όχι τίς έν λόγω συµφωνίες.
'Ένα αλλο σηµείο τριβης µεταξύ των δύο χωρων, θά πρέπει νά πουµε οτι εΙναι καί τό θέµα της παραβίασης του έναερίου χώρου της Ελλάδος στό Αίγαίο άπό τά Τουρκικά στρατιωτικά άεροπλάνα, ένω ή συµφωνία της Λωζάνης προβλέπει στήν παραγ. β' του αρθρου 13 αύτης ότι:
«Ή 'Οθωµανική Κυβέρνηση, θά άπαγορεύσει είς τήν στρατιωτικήν άεροπλοία αύτής νά ύπερίπτατaι των νήσων Μυτιλήνης, Χίου, Σάµου καί Ικαρίας», οπως άκριβως ή άπαγόρευση αύτή προβλέπεται άπό τίς διεθνείς συµβάσεις Βαρσοβίας, Σικάγου κτλ περί άεροπορικου δικαίου καί άπό τό διεθνές έθιµικό δίκαιο.
Παρά ταύτα ή Τουρκική άεροπορία, προχωρεί σέ καθηµερινές καί µάλιστα µαζικές πολλές φορές παραβιάσεις του έναερίου χώρου µας, κατά παράβαση της συµφωνίας της Λωζάνης, τού πιο πάνω ρητού αυτοπεριορισμού της, άλλά καί τούς διεθνούς δικαίου, καί έµείς περιοριζόµαστε στίς άπλές άναγνωρίσεις των αεροπλάνων της, σύµφωνα µέ τίς όδηγίες του ΝΑΤΟ, πέραν των παραβιάσεων πού κάνει σέ καθηµερινή βάση των Κανόνων ICAO, µέ τά στρατιωτικά της άεροπλάνα τά όποία δέν ύποβάλλουν σχέδια πτήσεων, ένω παραβιάζουν τό FIR των Άθηνων, µέ όλους τούς κνδύνους πού συνεπάγεται αύτό γιά τή διεθνή άεροπλοΙα.
Στό σηµείο αύτό θά ηθελα νά σηµειώσω ότι ή Έλλάδα, µέ τό Νόµο 5017/1931 καί τό Π.Δ. της 6.9.1931, καθόρισε τά χωρικά ϋδατα καί τόν έναέριο χωρο της στά 10ν µίλια καί ασκησε τό δικαίωµά της αύτό ανελειπώς έκτοτε και µέχρι τό 1974, δηµιουργώντας έτσι µέ τή µακροχρόνια ασκηση «τοπικό έθιµικό δίκαιο»,
Η Έλλάδα όµως τό 1936 περιόρισε γιά λόγους έλευθεροπλοΙας τά χωρικά της ύδατα στά 6 ναυτικά µίλια ένω ό έναέριος χωρος της παρέµεινε οπως άρχικά εΙχε προσδιοριστεί στά 10ν.µίλια, καθεστώς τό οποίο ίσχυσε, απως εϊπαµε καί µέ τήν άνοχή της Τουρκίας µέχρι τό 1974 δηλ. έπί 50 χρόνια περίπου άδιατάρακτης έφαρµογης, µέ συνέπεια νά έχει δηµιουργηθεί <τοπικός έθιµικός κανόνας> τόν όποίον ένω έσέβετο ή Τουρκία, αρχισε νά τόν άµφισβητεί µόλις µετά τήν άποχώρησή µας άπό τό ΝΑΤΟ τό 1974, καί κατά τή διάρκεια των διαπραγµατεύσεών µας µετά τό 1980, γιά τήν έπανένταξή µας, γι' αύτό καί ή αµφισβήτησή της αύτή, έπειτα άπό τόσα χρόνια, εΙναι άνίσχυρη καί παράνοµη καί δέν λαµβάνεται ύπ' οψιν.
Ώς έκ τούτου οί παραβιάσεις του έναερίου χώρου µας πού γίνονται άπό τά τουρκικα άεροσκάφη, µεταξύ των 6 καί 10 ν. µιλίων, είναι παράνοµες καί δίδουν τό δικαίωµα στήν Ελλάδα νά προχωρήσει στήν άναχαίτηση καί κατάρριψή τους, λόγω συρροής παραβιάσεων, όπως τουτο προβλέπεται άπό τίς διεθνείς συµβάσεις καί εχει έφαρµοσθεί στήν πράξη άπό άλλες χωρες.
* Καί τώρα άς ελθουµε στίς παραβιάσεις των προβλέψεων του άρθρου 14 της συµφωνίας της Λωζάνης, σύµφωνα µέ τίς όποίες προβλέπεται ότι:« Αί νησοι Ιµβρος καί Τένεδος, παραµένουσι ύπό τήν Τουρκικήν κυριαρχίαν, θά άπολαύωσιν είδικης διοικητικης όργανώσεως, άποτελουµένης έκ τοπικών στοιχείων καί παρεχούσης πάσαν εγγύηση είς τόν µή µουσουλµανlκόν ίθαγενή πληθυσµόν, δι' ότι άφορά είς τήν τοπική διοίκηση καί τήν προστασίαν των προσώπων καί περιουσιων. Ή διατήρηση της τάξεως θά έξασφαλίζεται έν αύταίς δι' άστυνοµίας στρατολογουµένης µεταξύ του ίθαγενούς πληθυσµου, με τή φροντίδα της ώς ανω προβλεπόµενης τοπικης διοικήσεως, κτλ.», πού σηµαίνει ότι συνίσταται αύτονοµικό καθεστως, τό όποίο θά συγκροτουσαν οί 'Έλληνες, πού όµως ούδέποτε έφαρµόσθη ύπό της Τουρκίας, ένω άπό τήν άλλη πλευρά της Έλλάδος ούδέν έπιχειρήθη καί ούδεµία προσφυγή έγένετο στό Διεθνές Δικαστήριο κατά της Τουρκίας, γιά τό σεβασµό καί τήν έφαρµογή της συµφωνίας, άλλά καί ούτε ζητήθηκε ποτέ άποζηµίωση των κατοίκων των νησιων, γιά τίς έν συνεχεία, άπωλεσθείσες περιουσίες τους, τίς όποίες άπαλλοτροίωσε ή Τουρκία, µέ συνέπεια νά άπωλέσουν οί 'Έλληνες κάτοικοι της 'Ίµβρου καί της Τενέδου, σχεδόν όλόκληρη τήν καλλιεργούµενη περιουσία τους καί τά βοσκοτόπια τους. Υπολογίζεται δέ ότι άπό τό 34.000 στρέµµατα των περιουσιων των Έλλήνων, άπαλλοτροιώθηκαν γιά δηθεν δηµόσια ώφέλεια, 27.354 στρέµµατα άντί 2 δρχ. κατά τ.µ. µέ άποτελέσµατα νά άναγκασθουν οί 10.000 περίπου 'Έλληνες κάτοικοι των νησιων νά τά έγκαταλείψουν, για νά παραµείνουν σήµερα ελάχιστοι γέροντες, οί όποίοι θά φύγουν έντός όλίγου, γιά τας αίώνιους µονάς.
Οί προβλέψεις της συµφωνίας της Λωζάνης, γιά τά δικαιώµατα των έκατέρωθεν µειονοτήτων προσδιορίζουν σαφώς τίς ύποχρεώσεις της Τουρκίας, καί τίς προβλεπόµενες συνέπειες των πράξεών της έκ των παραβιάσεών τους, καί συγκεκριµένα.
* Σύµφωνα α) µέ τό άρθρο 37 της συµφωνίας της Λωζάνης ή Τουρκία, άναγνωρίζει στι οί διατάξεις αύτης όποτελουν θεµελιώδεις κανόνες δικαίου, πού σηµαίνει ότι άποδέχεται τίς γενικές άρχές του δικαίου καί όταν λέµε «γενικές άρχές του δικαίου» έννοουµε ύποχρεωτικό καί έξαναγκαστικό, jus Gogens, κανόνα δικαίου, πού έφαρµόζεται άπό τό Διεθνές Δικαστήριο, βάσει του Καταστατικου αύτου, τό όποίο µας δίνει τή δυνατότητα νά καταδικάσουµε τήν Τουρκία σέ περίπτωση προσφυγης µας, έπί της βάσει της συµφωνίας της Λωζάνης πού άποτελεί «συνυποσχετικό», β) ότι άναλαµβάνει συµβατικως καί δεσµεύεται νά µήν ψηφίσει Νόµο ή Κανονισµό ή νά ένεργήσει διοικητική ή άλλη πράξη, πού θά ερχεται σέ άντίθεση µέ τίς διατάξεις αύτές, γ) στι άναγνωρίζει ότι οί προβλέψεις της συµφωνίας της Λωζάνης ύπερτερούν καί κατισχύουν των έσωτερικων της κανόνων κ.τ.λ. πού σηµαίνει ότι άποδέχεται τήν ύπεροχή του διεθνους δικαίου, σπως συµβαίνει καί µέ κάθε πολιτισµένη πολιτεία.
Παρ' όλα αύτά καί κατά παράβασιν της βασικης άρχης του δικαίου, pacta sund serνanda, ή Τουρκία καµµία άπό τίς παρά πάνω άρχές δέν έτήρησε, καί πρίν καλά-καλά στεγνώσει τό µελάνι της ύπογραφης της, εσπευσε νά ψηφίσει Νόµους καί µάλιστα µυστικούς, δηλ. πρωτοφανής νοµοθετική πράξη στά διεθνή χρονικά καί νά έκδόσει Διατάγµατα όπως π.χ.. τό 1964 πού δέν έπέτρεπε τήν έλεύθερη διάθεση των περιουσιων των Έλλήνων της Κωνσταντινουπόλεως, η νά λάβει διοιικητικά µέτρα πού ηρχοντο σέ πλήρη άντίθεση µέ τίς προβλέψει τις συµφωνίας της Λωζάνης, χωρίς ποτέ ή Ελλάδα, πέρα άπό κάποιες χλιαρές άντιδράσεις, νά κάνει κάτι έναντίον της, καί κυρίως νά φέρει τό θέµα ένώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου, όπως επραξε µιά φορά στήν περίπτωση της άνταλλαγης των πληθυσµων, κατά τήν όποίαν τό Διεθνές Δικαστήριο άπεφάνθη ότι, «στα νησιά άναλαµβάνει µιά διεθνή ύποχρέωση και είναι ύποχρεωµένη νά τήν έκτελέσει άλλά καί νά έπlφέρει στό έσωτερlκό της δίκαιο όλες έκείνες τίς τροποποιήσεις πού είναι άναγκαίες, γιά τήν έκτέλεση των διεθνων της ύποχρεώσεων». Συνεπως οί Νόµοι πού ψήφισε ή Τουρκία κατ' άντίθεση πρός τίς προβλέψεις της συµφωνίας της Λωζάνης, µπορούν νά άνατραπούν, µέ δικαστική προσφυγή, καθ' όσον είναι άκυροι καί άνίσχυροι, καί δέν µπορει νά εχουν νόµιµα άποτελέσµατα, πού σηµαίνει ότι τά άποτελέσµατα τά όποια προηλθαν άπό τούς παράνοµους αύτούς Νόµους, µπορούν ν' άνατραπούν καί νά έπανέλθουν στήν πρωτέρα αύτων κατάσταση, πέραν άπό τίς νόµιµες άποζηµιώσεις, οί όποιες µπορούν νά άναζητηθούν καί νά έπιδικασθούν.
* Ή Τουρκία µέ τά άρθρα 38 καί 39 άναλαµβάνει τήν ύποχρέωση νά προστατεύσει τή ζωή, τήν έλευθερία καί τήν περιουσία των µή µουσουλµάνων κατοίκων, δηλ. των Χριστιανων, χωρίς καµµία διάκριση φυλής, φύλλου η θρησκείας, µεταξύ αύτων καί των µουσουλµάνων, έν πλήρη ίσότητα άπέναντι στό Νόµο καί ότι όλοι οί πολίτες θά µπορούν νά άπολαµβάνουν τά Άστικά , Πολιτικά και Θρησκευτικά τους δικαιώµατα καί νά άσκούν έλεύθερα, δηµοσίως η ίδιωτικώς οίαδήποτε πίστην, θρησκεία ή δοξασίαν, µέ πλήρη έλευθερία καί όταν λέµε έλευθερία, έννοούµε βεβαίως καί τήν έλευθερία άποκτήσεως καί καρπώσεως ίδιοκτησίας κινητων η άκινήτων, όπως όρθως έρµηνεύεται ή εννοια της έλευθερίας µέ γνωµοδοτική άπάφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου,
Παρ' όλα αύτά ή Τουρκία µέ τά διάφορα µέσα πού υίοθέτησε, κατάφερε νά έξολοθρεύσει καί νά έξαφανίσει τίς χριστιανικές µειονότητες, φθάνοντας µάλιστα µέχρι καί τις διοργανώσεως προγκρόµ σέ βάρος των Έλλήνων της Κων/πολης καί τής Σµύρνης μέ σκοπό, « νά πιέσει τήν Έλλάδα νά άλλάξει στάση γιά τό Κυπριακό» όπως αύτά άποδείχθηκαν στό στρατοδικειο της Κων/πόλης, όταν έδικάζετο ό πρωθυπουργός της Τουρκίας Άντάν Μεντέρες καί ό ύπουργός των έξωτερικων Ζουλού.
Έτσι λοιπόν ή Τουρκία χωρίς καµµία άφορµή η δικαιολογία, άλλά βάσει σχεδίου, γιά τήν άποµάκρυνση της Έλληνικης-µειονότητας, κατά παράβαση καί καταχρηστικότητα των παρά πάνω διατάξεων, κατάφερε, µέ είδική νοµοθεσία, άσκηση Κυβερνητικής καί γενικώτερα Διοικητικής πρακτικής, να άφαιρέσει τήν Τουρκική ύπηκοότητα, άπό χιλιάδες Έλληνες, τούς στέρησε τίς άδειες παραµονης, τούς άπήλασε, τούς δήµευσε τίς περιουσίες ή τίς κατέσχε, τούς τροµοκράτησε, τούς στέρησε άδειες άσκήσεως όρισµένων έπαγγελµάτων καί άφού κατά καιρούς πραγραµµάτισε τά διάφορα προγκρόµ των διώξεων, καταστροφων, βιασµων κ.τ.λ. κάθε Έλληνικου µειονοτικου καί Χριστιανικου στοιχείου, λεηλάτησε, κατέστρεψε καί έξαφάνισε τήν 'Ελληνική µειονότητα άπό τήν Κωνσταντινούπολη, τήν Ίµβρο, τήν Τένεδο καί γενικότερα άπό τήν Τουρκία.
Παρ' όλα αύτά, έρχεται ό κ. Ερντογκάν όπως και άλλοι Τούρκοι ήγέτες στο παρελθόν καί µέ τή θρασύτητα πού τούς χαρακτηρίζει, κατηγορουν τήν Έλλάδα, δτι δηθεν παραβιάζει τή συµφωνία της Λωζάνης καί µας άπειλουν με causus belli, ότι θά λάβουν µέτρα, έναντίον µας, εκβιάζοντάς μας να συμμορφωθούμε με τις παράνομες ,αυθαίρετες και παράλογες αξιώσεις τους ,ενώ η διεθνής κοινότητα καθεύδει .
Ή Τουρκία όµως κι αν άκόµη είχε δίκαιο στίς αξιώσεις της – πέραν των ανωτέρω- , δέν µπορεί νά τίς προβάλει γιατί δέν έχει νόµιµο δικαίωµα καί αύτό, γιατί σύµφωνα µέ µία βασική άρχή του Άγγλοσαξωνικου δικαίου «αύτός πού ζητα δικαιοσύνη, θά πρέπει νά έχει καθαρά χέρια» καί ή Τουρκία, ώς γνωστόν, δέν έχει καθαρά χέρια, γιά νά µπορεί νά άξιώνει σεβασµό της συµφωνίας της Λωζάνης άπό τήν Έλλάδα, όταν τά χέρια της είναι γεµάτα αίµατα άθώων Χριστιανων κτλ.
Άπό τήν πλευρά της ή Έλλάδα θά πρέπει νά πουµε ότι, όχι µόνο όλιγώρησε καί δέν έλαβε τά άντίστοιχα µέτρα κατά της µουσουλµανικης τουρκογενους µειονότητας της Δυτικης Θράκης, βάσει της νοµίµου άρχης των άντιποίνων, καί βάσει της άρχης της άµοιβαιότητας, πού άποτελεί θεµελιώδη άρχή της συµφωνίας της Λωζάνης, άλλά άπεναντίας τήρησε καί τηρεί άπαρέκλητα τίς ύποχρεώσεις της, πού άπορρέουν άπό τή συµφωνία της Λωζάνης, καί όταν άκόµη ή έλληνική µειονότητα ύπέστη τά προγκρόµ του 1955, γιά νά περιορισθεί µετά τήν παρέµβαση του άνεκδιήγητου Φόστερ Ντάλες, στήν ύψωση της Έλληνικης σηµαίας στό κλιµάκιο του ΝΑΤΟ στή Σµύρνη, ένώπιον του Τουρκικου άγήµατος, γιά λόγους ήθικης ίκανοποιήσεως, ένω τά όργανωµένα προγκρόµ, όπως είπαµε, είχαν προκαλέσει σέ βάρος της 'Ελληνικης µειονότητας, ζηµιές ϋψους 500 έκατοµµυρίων δολλαρίων καί σέ βάρος της έκκλησιαστικης περιουσίας 150 έκατοµµυρίων δολλαρίων, κατά τίς έκτιµήσεις του Παγκοσµίου Συµβουλίου Έκκλησιων.
Ένω παράλληλα είχαν δολοφονήσει, βιάσει, καταστρέψει καί έξολοθρεύσει τήν άκµάζουσα έλληνική µειονότητα των 250 χιλιάδων της Κωνσταντινούπολη, η οποία και ολοκληρώθηκε με τα γεγονότα του 1964 κτλ.
* Σύµφωνα µέ τό αρθρο 40 καί 41 της συµφωνίας της Λωζάνης, ή Τουρκία άνέλαβε τήν ύποχρέωση νά σεβαστεί άλλά καί νά προστατεύσει τά ύπάρχοντα ίδρύµατα καί σχολεία καί νά παράσχει κάθε χρηµατική βοήθεια γιά τήν έξυπηρέτηση των σκοπων τους, πού όµως τίποτε δέν έκαµε, άλλά άπεναντίας τούς ύπέβαλε δυσβάστακτους φόρους, δήµευσε τίς περιουσίες τους, έπενέβη στή διοίκησή τους καί όδήγησε στή διακοπή της λειτουργίας τους, άντί της άναπτύξεώς τους, ώς είχε συµβατική ύποχρέωση καί µάλιστα γιά οίκονοµική τους ένίσχυση άπό τόν Κρατικό προϋπολογισµό.
Αποτέλεσµα της τουρκικης αύτης πολιτικης ηταν τά 166 Έλληνικά σχολεία µέ τούς 24.296 µαθητές τό 1921 νά έχουν µειωθεί σήµερα σε ελάχιστα στην Κωνσταντινούπολη ...
* Μέ τό αρθρο 42 παρ. 3 προβλέπεται ή προστασία των θρησκευτικων ίδρυµάτων, µεταξύ των όποίων καί του Πατριαρχείου. Τό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως άποτελεί Ύπατη Πνευµατική Άρχή µέ Οίκουµενικό καί διαχρονικό χαρακτήρα. 'Έχει ίδια νοµική ύπόσταση καί άποτελεί IPSO JURE άντικείµενο του διεθνους Δικαίου. Τήν ίδιοτυπία του αύτή, ώς πνευµατικού νοµικού προσώπου µέ Οίκουµενικό χαρακτήρα καί άρµοδιότητα, έπί του πληρώµατος των Ορθοδόξων Χριστιανων καί Έκκλησιων σέ όλα τά µήκη καί πλάτη της γης, άναγνωρίζουν καί διασφαλίζουν διάφορες διεθνείς συµβάσεις, ώς έπίσης καί τουρκικά Φιρµάνια των Σουλτάνων, πρίν καί µετά τήν πτώση της Κωνσταντινουπόλεως. Παρά ταυτα ή Τουρκία προσπαθεϊ πάντα καί κατά τρόπο παράνοµο, έκβιαστικό καί τροµοκρατικό, νά παρεµβαίνει στό έργο του και εμμέσως στην εκλογή του Πατριάρχη , με το κλείσημο της Σχολής της Χάλκης , την οποίαν αρνείται πεισμόνως να ανοίξει , πάραβιάζοντας ασυστόλως τους εσωτερικούς της κανόνες αλλά και τα διεθνώς πλέον προστατευόμενα και καθιερωθέντα Ανθρώπινα Δικαιώματα, ως εθιμικό δίκαιο , υποχρεωτικής εφαρμογής και προστασίας.
* Σύµφωνα µέ τό άρθρο 43 της συµφωνίας της Λωζάνης οί Χριστιανοί, δέν είναι ύπόχρεοι νά έκτελούν πράξεις άσυµβίβαστους µέ τή θρησκεία η τά έθιµά τους κ.τ.λ. πλήν όµως ή Τουρκία «άπηγόρευσε στούς ίερείς νά φορουν τά ράσα τους έξω άπό τίς έκκλησίες, καί µάλιστα µέ Νόµο πού ηρχετο σέ άντίθεση µέ τίς προβλέψεις της συµφωνίας της Λωζάνης, άπαγόρευσε τήν πρωίνή προσευχή των Έλλήνων µαθητών, άπηγόρευσε τήν είσοδο των ίερέων στά Έλληνικά σχολεία, άπηγόρευσε τόν έορτασµό στά σχολεϊα των έορτων του Πάσχα, των Χριστουγέννων καί της Πρωτοχρονιάς, έκλεισε τήν 'Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης καί άνάγκασε τά Ελληνόπουλα νά άρχίζουν τά µαθήµατά τους, µέ τό νά κραυγάζουν ότι είναι τουρκοι καί ότι είναι εύτυχείς γιατί γεννήθηκαν τουρκοι, κ.τ.λ.».
* Μέ τό άρθρο 44 ή Τουρκία άποδέχεται ότι, α) οί διατάξεις αύτές της συµφωνίας της Λωζάνης συνιστούν υποχρεώσεις διεθνους ένδιαφέροντος µέ αύξηµένη ίσχύ καί δεσµευτικότητα ή όποία κατισχύει έναντι παντός έσωτερικου κανόνα, πού σηµαίνει ότι ή παραβίασή τους, ένδιαφέρει τή Διεθνή Κοινότητα, γι' αύτό καί έχουν τεθεί ύπό τήν έγγύησιν της ΚΤΕ καί ηδη ύπό τήν έγγύηση του ΟΗΕ, πού άποτελεί διάδοχο καί συνεχιστή του έργου της ΚΤΕ, ό όποϊος έχει δικαίωµα καί όφείλει νά παρέµβει προκειµένου νά ύποχρεώσει τήν Τουρκία νά σεβαστεϊ τίς ύποχρεώσεις της, µετά βέβαια άπό προσφυγή της ένδιαφεροµένης χώρας καί β) οτι ή Τουρκία συµφωνεί, οταν προκύψει όποιαδήποτε διαφωνία, σχετικως µέ τίς διατάξεις της συµφωνίας της Λωζάνης, έάν ενα οίοδήποτε µέρος της συµφωνίας τό έπιθυµεί, νά ύπαχθεϊ στό Διεθνές Δικαστήριο κ.τ.λ., πού δυστυχως ποτέ δέν προσέφυγε ή Έλλάδα.
* Τέλος µέ τό άρθρο 45 προβλέπεται ότι: "Τά άναγνωρισθέντα διά των διατάξεων του παρόντος δικαιώµατα είς τάς έν Τουρκία µή µουσουλµανικάς µειονότητας, δηλ. τάς Χριστιανικάς, άναγνωρίζονται έπίσης ύπό τής Έλλάδος,
εις τάς έν αυτή έδάφη εύρισκοµένας µουσουλµανικάς µειονότητας». Δηλ. µέ τό άρθρο αύτό, καθιερώνεται ή άρχή της άµοιβαιότητας, µέ τή µόνη διαφορά ότι ή ύποχρέωση της Ελλάδας, έπεται της ύποχρεώσεως της Τουρκίας, ή έκπλήρωση της όποίας άποτελεϊ καί προϋπόθεσή της, διαφορετικά ή Έλλάδα έχει δικαίωµα, ένώπιον του όργίου των παραβιάσεων ύπό της Τουρκίας νά προσφύγει, όπως είπαµε, στό Διεθνές Δικαστήριο, προκειµένου νά άποστεί των άµοιβαίων ύποχρεώσεών της, προβάλλοντας τήν ενσταση του µή έκπληρωθέντος συναλλάγµατος, νά άπαιτήσει τήν άποκατάσταση της άριθμητικής ίσορροπίας των µειονοτήτων, τήν έφαρµογή της νοµίµου άρχης των άντιποίνων, τήν άξίωση άποζηµιώσεως των θυµάτων καί των ύλικων ζηµιων, τήν άποκατάσταση των πραγµάτων στήν πρωτέρα αύτων κατάσταση, βάσει των προβλέψεων της Συμφωνίας της Λωζάνης αλλά και της άρχης Rebus SiC statibus κ.λ.π., πλήν όµως ούδέν έπραξε, µέ συνέπεια ή Τουρκία νά άποθρασύνεται καί ή Διεθνης Είρήνη καί άσφάλεια της περιοχης, νά βρίσκεται πάντα σέ κίνδυνο.
του Δρ . Θαλή Μυλωνά , Δικηγόρου-Διεθνολόγου Προέδρου του
'Ινστιτούτου Διαβαλκανικών Σχέσεων
Μετά τiς δηλώσεις του κ. Ερντογκάν, για τις δήθεν λαθεμένες προβλέψεις της Συμφωνίας της Λωζάνης και τις διεκδικήσεις των Τούρκων στο Αιγαίο, θα ήθελα σήμερα και το θεωρώ σκόπιμο, γιατί ακούγονται πολλά, νά δηµοσιεύσω τις προβλέψεις εκείνες της Συμφωνίας που ενδιαφέρουν την Ελλάδα και να σχολιάσω τα σημεία εκείνα,σε συσχετισµό µέ τό διεθνές δίκαιο ,πού άναφέρονται στα σύνορα μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας και στίς έκατέρωθεν µειονότητες, ή πιστή έφαρµογή των όποίων θά πρέπει νά είναι ό άκρογωνιαιος λίθο της έλληνικης πολιτικής καί τουτο γιατί δυστυχως γράφονται καί λέγονται άπίθανα πράγµατα καί µάλιστα άπό έπίσηµα χείλη, µέ συνέπεια νά έπέρχεται σύγχυση στό εύρύτερο κοινό, πού δέν εχει σαφή άντίληψη της συµφωνίας αύτης άλλά καί της έρµηνείας της.
Είναι γεγονός ότι τό πλέον έπίµαχο θέµα των έλληνοτουρκικών διενέξεων, είναι η διαφορετική ερμηνεία των προβλέψεων της συµφωνίας της Λωζάνης πού προσδιορίζουν τά θαλάσσια σύνορα µεταξύ των δύο χωρων και οι ένεκα αυτής , καθηµερινές καί µάλιστα µαζικές έναέριες καί θαλάσσιες παραβιάσεις καί παραβάσεις της Τουρκίας, µέ τόν ίσχυρισµό ότι δηθεν δέν ύπάρχουν θαλάσσια η έναέρια σύνορα, έξ ού καί ό λόγος παραβιάσεως της έθνικης µας κυριαρχίας καί των κυριαρχικων µας δικαιωµάτων, η ή διεκδίκηση έκ µέρους της Τουρκίας Έλληνικων νησιων, έναερίου χώρου, έλληνικης ύφαλοκρηπίδας καί τέλος ή δηµιουργία γκρίζων ζωνων, µέ τή γνωστή ενταση µεταξύ των δύο χωρων.
* Σύµφωνα λοιπόν µέ τίς προβλέψεις της συµφωνίας της Λωζάνης, τά θαλάσσια σύνορα µεταξύ των δύο χωρων είναι δεδοµένα καί προβλέπονται, πρωτον στό άρθρο 6, τό όποιο προβλέπει ότι:
« Έκτός άντιθέτου διατάξεως της παρούσης συνθήκης, τά θαλάσσια όρια (της Τουρκίας) περιλαμβάνουσι τάς νήσους καί νησίδια τάς κειμένας είς άπόστασιν μικροτέραν των τριων μιλίων, άπό της ασιατικής άκτης», πού σηµαίνει ότι τά θαλάσσια σύνορα της Τουρκίας όρίζονται στό ϋψος των 3 µιλίων άπό της άσιατικης άκτης της, πρός τήν άνοικτή θάλασσα. Στήν περίπτωση όµως πού άπέναντι άπό τήν Τουρκική άκτή ύπάρχουν Έλληνικά νησιά, νησίδια κ.τ.λ. καί ή όπόσταση µεταξύ των δύο άκτών, είναι µικρότερη των 6 µιλίων, τότε ώς συνοριακή γραµµή, όρίζεται ή µέση νοητή γραµµή πού άπέχει έξ ίσου όπό τίς βασικές γραµµές των άκτών των δύο χωρων, σύµφωνα µέ τό έθιµικό δίκαιο, άλλά καί σύµφωνα µέ τίς συµφωνίες του ΟΗΕ της Γενεύης του 1958 καί του Καράκας του 1982. Έάν τά θαλάσσια σύνορα της Τουρκίας πρός τήν άνοικτή θάλασσα εύρίσκοντο πέραν των 3 µιλίων, όπως κακως ίσχυρίζονται οί τουρκοι, τότε, ή συµφωνία της Λωζάνης, θά προέβλεπε ότι της άνήκουν καί τά έκείθεν των τριων µιλίων εύρισκόµενα νησιά η νησίδια κ.τ.λ., κάτι τέτοιο δµως δέν προβλέπει καί συνεπως σύµφωνα µέ τό γράµµα καί τό πνευµα της διατάξεως του άρθρου 6 της Λωζάννης, τά σύνορα της Τουρκίας, οχι άπλως βρίσκονται στό όριο των τριων µιλίων άπό τίς Άσιάτικες άκτές, άλλά δέν δύνανται νά έπεκταθουν πέραν του όρίου αύτου, ‘οπως τουτο έπαναλαµβάνεται έπιβεβαιώνεται καί διευκρινίζεται περαιτέρω µέ τό αρθρο 12 της συµφωνίας της Λωζάνης (τελευταία παράγραφος), τό όποίο προβλέπει όµοίως δτι:
«Αί νήσοι αί κείµεναι είς µικροτέραν άπόστασιν των τριών µιλίων άπό της άσιατικης ακτης, άνήκουν στήν Τουρκική Κυριαρχία», πού σηµαίνει, α) ότι τά σύνορα της Τουρκίας βρίσκονται στό ϋψος των 3 µιλίων άπό τίς άσιατικές άκτές, πρός τήν άνοικτή θάλασσα, όταν όμως άπέναντί της υπάρχουν έλληνικά νησιά σε απόσταση μικρότερη των τριών μιλίων , τότε τά σύνορα μεταξύ των δύο χωρών βρίσκονται στό µέσον της νοητης γραµµης πού άπέχει έξ' 'ίσου άπό τή βασική γραµµή των άντίστοιχων άκτών, β) τεκµηριούται έξ άντιθέτου [arcumentum a contrario] ότι ή Τουρκία δέν δικαιουται καί της άπαγορεύεται συµβατικά αλλά και εθιμικά, νά έπεκτείνει τά σύνορά της πέραν των 3 µιλίων άπό τίς άσιατικές άκτές ή όπό τή µέση νοητή γραµµή, προκειµένου νά διεκδικήσει θαλάσσιο χωρο, αίγιαλίτιδα ζώνη ή ύφαλοκριπίδα ή άντίστοιχο έναέριο χωρο, γιατί πέρα άπό τό όριο αύτό, άρχίζει, όπως τουτο προβλέπεται άπό τίς διεθνείς συµφωνίες, του Λονδίνου καί των Άθηνων του 1913 καί έπιβεβαιώνεται άπό τίς προβλέψεις των αρθρων 6 καί 12, της συµφωνίας της Λωζάνης, ή κυριαρχία της Έλλάδος, καί άσκείται τό Imperium αύτης και γ] όπου η θαλάσσια έκταση μεταξύ των ασιατικών και των ελληνικών ακτών είναι μικροτέρα των τριών μιλίων, τότε τα σύνορα,όπως είπαμε, ορίζονται στο μέσο της απόστασης από τις εκατέρωθεν ακτές σύμφωνα, με το διεθνές εθιμικό αλλά και συμβατικό δίκαιο.
Έκτός όµως άπό τά θαλάσσια σύνορα µεταξύ των δύο χωρων στήν άνατολική πλευρά της Έλλάδας, εχουµε καί τά θαλάσσια σύνορα πού βρίσκονται στην νοτιοανατολική πλευρά της Έλλάδας µεταξύ της Δωδεκανήσου καί της Άσιατικης άκτης, τά όποία προσδιορίστήκαν σύµφωνα µέ τό αρθρο 15 της συµφωνίας της Λωζάννης, τό όποίο όρίζει δτι: «Ή Τουρκία παραιτείται ύπέρ της Ίταλίας παντός δικαιώµατος καί τίτλου έπί των κάτωθι άπαριθµουµένων νήσων» κι άπαρριθµεί ενα πρός ενα τά νησιά της Δωδεκανήσου καί <<των νησίδων των έξ αυτών έξαρτωµένων, ώς καί της νήσου Καστελόριζου», ώς συνέπεια του νικηφόρου πολέµου (του 1911/12) της Ίταλίας κατά της Όθωµανικης Αύτοκρατορίας, γιά νά καταλήξει στό ότι τά σύνορα µεταξύ των δύο χωρων (Τουρκίας καί Ιταλίας) είναι έκείνα πού προβλέπονται ύπό της παρούσης Συνθήκης, δηλ. τό τρία µίλια όπό τίς ασιατικές άκτές, η ή µέση νοητή γραµµή, όπως προβλέπουν τό άρθρα 6 καί 12 της συµφωνίας της Λωζάνης καί τό διεθνές έθιµικό καί συµβατικό δίκαιο.
Έδω θά πρέπει νά τονίσουµε άκόµη ότι σύµφωνα µέ τίς προβλέψεις του αρθρου 16 της συµφωνίας της Λωζάνης.
«Ή Τουρκία παραιτείται παντός τίτλου καί δικαιώµατος πάσης φύσεως έπί των έδαφων και έν σχέσει πρός τά έδάφη, τα οποία κείνται πέραν των προβλεποµένων ύπό της παρούσης συνθήκης όρίων καί έπί των νήσων ... ». Δηλ. ή Τουρκία, παραιτήθη παντός δικαιώµατός της πέραν των προβλεποµένων όρίων, όπως αύτό έπιβεβαιώθηκε ατή συνέχεια µέ τή συµφωνία πού ύπέγραψε ή Τουρκία µέ τήν Ίταλία στίς 4-1-1932, καί τό συνηµµένο σ' αύτή Πρωτόκολλο της 28-12-1932, µέ τήν όποίαν άνεγνωρίσθη ή έκχώρηση καί ή κυριαρχία της Ιταλίας έπί της «Δωδεκανήσου» του Καστελόριζου καί των παρακειµένων νήσων καί βραχονησίδων καί διεµορφώθηκαν τά θαλάσσια σύνορα µεταξύ των δύο χωρων καί κατ' έπέκταση καί ή κυριαρχία έπί των νησιών, νησίδων,' βράχων κ.τ.λ. µεταξύ των όποίων καί ή κυριαρχία των Ίµίων πού σηµειώνονται µέ τό Νο 30, τά όποία έν συνεχεία, έκχωρήθηκαν στήν Ελλάδα, σέ άντάλλαγµα της συµβολης της στό Β' Παγκόσµιο Πόλεµο, σύµφωνα µέ τό αρθρο 14 της Συµφωνίας Είρήνης των Παρισίων της 10-2-1947, στήν όποίαν έπισυναύτηκαν ή Συµφωνία και τό Πρωτόκολλο του 1932, πού είχαν ύπογράψει ή Τουρκία µέ τήν Ίταλία, µέ τήν όποία προβλέπεται ότι: « Ή Ίταλία έκχωρεί είς τήν Έλλάδα έν πλήρη κυριαρχία τάς νήσους τίjς Δωδεκανήσου σύν τό Καστελόριζο καί τούς Λειψούς δηλ. 14 νησιά καί τίς παρακείµενες νησίδες µετά τοϋ σχετικοϋ θαλάσσιου χώρου κτλ.» τά όποία θά πρέπει νά πουµε ότι είχεν άπελευθερώσει ό Έλληνικός 'Ιερός Λόχος.
Τή συµφωνία αύτή, ώς γνωστόν, ύπέγραψαν όλες οί συµµαχικές δυνάµεις, πού άποτελουν τά πέντε µόνιµα µέλη του Συµβουλίου Άσφαλείας των 'Ηνωµένων Έθνων, χωρίς τήν προβολήν του veto, πού θά µπορουσε νά άναστείλει ή νά µαταιώσει τήν έν λόγω παραχώρηση.
'Η Τουρκία µή ούσα µέλος, των ύπογραψάντων τήν έν λόγω συµφωνία είρήνης του 1947, δέν δικαιουται σύµφωνα µέ τούς διεθνείς κανόνες νά προβάλλει άντίρρηση (veto) ή κάποιο δικαίωµα όπως π.χ. γιά τόν έξοπλισµό της Δωδεκανήσου, πού πηγάζει άπό τό ίερό καί άναφέρετο δικαίωµα της αύτοάµυνας, στίς έπεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας καί καθως σήµερα καί όλως παρανόµως προβάλλει άξιώσεις γιά τά Ιµια, καί γιά άλλα νησιά πού τά χαρακτηρίζει ή Τουρκία «γκρίζα ζώνη» κ.τ.λ. καθ' όσον τά σύνορα είναι ξεκαθαρισµένα, άδιάφορο έάν µνηµονεύονται όνοµαστικως ή όχι τά έκατέρωθεν των συνόρων εύρισκόµενα νησιά, νησάκια, βράχοι κ.τ.λ. πού ξεπερνουν τά 1139 στό άρχιπέλαγος της Δωδεκανήσου. Άπόδειξη δέ αύτου, ότι δηλ. εχουν προσδιορισθεί όριστικά τά σύνορα καί τά ενεκα τούτων άπορρέοντα έκατέρωθεν δικαιώµατα είναι, ή παραίτηση της Τουρκίας άπό τήν προσφυγή της κατά τής Ιταλίας στό Διεθνές Διαρκές Δικαστήριο τό 1933, άπά τό όποίο ζητουσε νά προσδιορίσει τά µεταξύ των δύο χωρών σύνορα κτλ
'Εκείνο πάντος πού πρέπει νά τονισθεί ίδιαιτέρως στό σηµείο αύτό, είναι ότι µέ τή Συµφωνία της Λωζάνης ή Τουρκία παραιτήθηκε ρητώς, παντός τίτλου καί δικαιώµατος πόσης φύσεως, πέραν των προβλεποµένων όρίων, των τριων µιλίων άπό τίς άσιατικές άκτές, ώς καί έπί των νήσων δηλ. παραίτηση ρητή καί άνευ έπιφυλάξεως, των οίουδήποτε, τυχόν δικαιωµάτων της, γιά έπέκταση της αίγιαλίτιδος ζώνης της ή γιά τυχόν δικαιώµατά της στόν έναέριο χωρο ή έπί τµήµατος της Ύφαλοκρηπίδος του Αίγαίου κ.τ.λ. τά όποία βρίσκονται σέ συσχετισµό µέ τά προβλεπόµενα ύπό της συµφωνίας όρια .
Παρά ταύτα θά πρέπει νά τονίσω δτι ή Τουρκία, όχι µόνο παραβιάζει µέ θετικές της πράξεις ή ένέργειες τίς ύποχρεώσεις της πού άπορρέουν άπό τή συµφωνία της Λωζάνης, άλλά καί µέ άπειλές πολέµου, (casus belli) ένεργεί κατά της κυριαρχίας µας καί των κυριαρχικων µας δικαιωµάτων, κατά παράβαση του άρθρου (2 παρ. 4) του Κατ. Χάρτη του ΟΗΕ, της Τελικης Πράξης του Έλσίνκι, καί του Διεθνους Δικαίου γενικως καί µάλιστα µέ τήν άνοχή ή τή σύµφωνο γνώµη των Μεγ. Δυνάµεων, πού εχουν όριστεί άπό τόν ΟΗΕ µέ τήν πρωταρχική ύπευθυνότητα διατήρησης της διεθνούς είρήνης καί άσφάλειας του Κόσµου δηλ. είναι ύπεύθυνες γιά τή διατήρηση της νοµιµότητας καί του status quo, όπως αύτό διαµορφώθηκε µετά τόν Β' Παγκόσµιο Πόλεµο καί µάλιστα µέ τούς άγωνες καί τίς θυσίες της Έλλάδος κατά του Φασισµου καί του Ναζισµου καί τήν άπουσία της φιλοναζιστκής Τουρκίας, ή όποία σήµερα µας άπειλεί µέ πόλεµο καί µας έκβιάζει νά παραιτηθουµε καί νά µήν άσκήσουµε τά εννοµα δικαιώµατά µας, όπως π.χ. α) του δικαιώµατος έξερεύνησης καί έκµετάλλευσης των πετρελαίων του Αίγαίου (όπως π.χ. της θέσης Μπάµπουρας της Θάσου) πού βρίσκεται στά 12 ν. µίλια καί πολύ έντευθεν του ήµίσεως του Αίγαίου, τό όποίον διεκδικεί, όλως παρανόµως, άπό τό 1973. β) του δικαιώµατος έπέκτασης της Αίγιαλίτιδας ζώνης µας, στά 12 ν.µ., τήν όποίαν µας συνιστουν νά άποφύγουµε οί 'Αµερικανοί, ένω οί Τουρκοι δηλώνουν ότι θά θεωρήσουν ώς casus belli, παρά τό γεγονός ότι αύτό άποτελεί διεθνές έθιµικό δίκα [ jus Gogens ] ύποχρεωτικης έφαρµογης καί σεβασµου άπό όλες τίς χωρες του κόσµου, όπως άκριβως τό έχουν άσκήσει οί ΗΠΑ καί ή Τουρκία, οί όποίες µας άπειλουν έάν τό άσκήσουµε κι έµείς,θα μας κήρύξουν πόλεμο . γ) του δικαιώµατος των νήσων καί των νησίδων µας στήν ύφαλοκρηπίδα του Αίγαίου , παρά τίς ρητές διατάξεις των διεθνων συµφωνιων, του ΟΗΕ, της Γενεύης του 1958 καί του Καράκας του 1982, ή έφαρµογή των όποίων άπό όλες σχεδόν τίς χωρες του κόσµου, άκόµη καί µέ άποφάσεις του Διεθνους Δικαστηρίου, τό έχουν καταστήσει διεθνές έθιµικό δίκαιο, δηλ. ύποχρεωτικης έφαρµογης καί σεβασµου άπό κάθε χώρα καί µάλιστα µέλος του ΟΗΕ., όπως εΙναι ή Τουρκία, ή όποία ύποχρεουται στό σεβασµό καί τήν έφαρµογή του, άδιάφορα έάν έχει ύπογράψει η όχι τίς έν λόγω συµφωνίες.
'Ένα αλλο σηµείο τριβης µεταξύ των δύο χωρων, θά πρέπει νά πουµε οτι εΙναι καί τό θέµα της παραβίασης του έναερίου χώρου της Ελλάδος στό Αίγαίο άπό τά Τουρκικά στρατιωτικά άεροπλάνα, ένω ή συµφωνία της Λωζάνης προβλέπει στήν παραγ. β' του αρθρου 13 αύτης ότι:
«Ή 'Οθωµανική Κυβέρνηση, θά άπαγορεύσει είς τήν στρατιωτικήν άεροπλοία αύτής νά ύπερίπτατaι των νήσων Μυτιλήνης, Χίου, Σάµου καί Ικαρίας», οπως άκριβως ή άπαγόρευση αύτή προβλέπεται άπό τίς διεθνείς συµβάσεις Βαρσοβίας, Σικάγου κτλ περί άεροπορικου δικαίου καί άπό τό διεθνές έθιµικό δίκαιο.
Παρά ταύτα ή Τουρκική άεροπορία, προχωρεί σέ καθηµερινές καί µάλιστα µαζικές πολλές φορές παραβιάσεις του έναερίου χώρου µας, κατά παράβαση της συµφωνίας της Λωζάνης, τού πιο πάνω ρητού αυτοπεριορισμού της, άλλά καί τούς διεθνούς δικαίου, καί έµείς περιοριζόµαστε στίς άπλές άναγνωρίσεις των αεροπλάνων της, σύµφωνα µέ τίς όδηγίες του ΝΑΤΟ, πέραν των παραβιάσεων πού κάνει σέ καθηµερινή βάση των Κανόνων ICAO, µέ τά στρατιωτικά της άεροπλάνα τά όποία δέν ύποβάλλουν σχέδια πτήσεων, ένω παραβιάζουν τό FIR των Άθηνων, µέ όλους τούς κνδύνους πού συνεπάγεται αύτό γιά τή διεθνή άεροπλοΙα.
Στό σηµείο αύτό θά ηθελα νά σηµειώσω ότι ή Έλλάδα, µέ τό Νόµο 5017/1931 καί τό Π.Δ. της 6.9.1931, καθόρισε τά χωρικά ϋδατα καί τόν έναέριο χωρο της στά 10ν µίλια καί ασκησε τό δικαίωµά της αύτό ανελειπώς έκτοτε και µέχρι τό 1974, δηµιουργώντας έτσι µέ τή µακροχρόνια ασκηση «τοπικό έθιµικό δίκαιο»,
Η Έλλάδα όµως τό 1936 περιόρισε γιά λόγους έλευθεροπλοΙας τά χωρικά της ύδατα στά 6 ναυτικά µίλια ένω ό έναέριος χωρος της παρέµεινε οπως άρχικά εΙχε προσδιοριστεί στά 10ν.µίλια, καθεστώς τό οποίο ίσχυσε, απως εϊπαµε καί µέ τήν άνοχή της Τουρκίας µέχρι τό 1974 δηλ. έπί 50 χρόνια περίπου άδιατάρακτης έφαρµογης, µέ συνέπεια νά έχει δηµιουργηθεί <τοπικός έθιµικός κανόνας> τόν όποίον ένω έσέβετο ή Τουρκία, αρχισε νά τόν άµφισβητεί µόλις µετά τήν άποχώρησή µας άπό τό ΝΑΤΟ τό 1974, καί κατά τή διάρκεια των διαπραγµατεύσεών µας µετά τό 1980, γιά τήν έπανένταξή µας, γι' αύτό καί ή αµφισβήτησή της αύτή, έπειτα άπό τόσα χρόνια, εΙναι άνίσχυρη καί παράνοµη καί δέν λαµβάνεται ύπ' οψιν.
Ώς έκ τούτου οί παραβιάσεις του έναερίου χώρου µας πού γίνονται άπό τά τουρκικα άεροσκάφη, µεταξύ των 6 καί 10 ν. µιλίων, είναι παράνοµες καί δίδουν τό δικαίωµα στήν Ελλάδα νά προχωρήσει στήν άναχαίτηση καί κατάρριψή τους, λόγω συρροής παραβιάσεων, όπως τουτο προβλέπεται άπό τίς διεθνείς συµβάσεις καί εχει έφαρµοσθεί στήν πράξη άπό άλλες χωρες.
* Καί τώρα άς ελθουµε στίς παραβιάσεις των προβλέψεων του άρθρου 14 της συµφωνίας της Λωζάνης, σύµφωνα µέ τίς όποίες προβλέπεται ότι:« Αί νησοι Ιµβρος καί Τένεδος, παραµένουσι ύπό τήν Τουρκικήν κυριαρχίαν, θά άπολαύωσιν είδικης διοικητικης όργανώσεως, άποτελουµένης έκ τοπικών στοιχείων καί παρεχούσης πάσαν εγγύηση είς τόν µή µουσουλµανlκόν ίθαγενή πληθυσµόν, δι' ότι άφορά είς τήν τοπική διοίκηση καί τήν προστασίαν των προσώπων καί περιουσιων. Ή διατήρηση της τάξεως θά έξασφαλίζεται έν αύταίς δι' άστυνοµίας στρατολογουµένης µεταξύ του ίθαγενούς πληθυσµου, με τή φροντίδα της ώς ανω προβλεπόµενης τοπικης διοικήσεως, κτλ.», πού σηµαίνει ότι συνίσταται αύτονοµικό καθεστως, τό όποίο θά συγκροτουσαν οί 'Έλληνες, πού όµως ούδέποτε έφαρµόσθη ύπό της Τουρκίας, ένω άπό τήν άλλη πλευρά της Έλλάδος ούδέν έπιχειρήθη καί ούδεµία προσφυγή έγένετο στό Διεθνές Δικαστήριο κατά της Τουρκίας, γιά τό σεβασµό καί τήν έφαρµογή της συµφωνίας, άλλά καί ούτε ζητήθηκε ποτέ άποζηµίωση των κατοίκων των νησιων, γιά τίς έν συνεχεία, άπωλεσθείσες περιουσίες τους, τίς όποίες άπαλλοτροίωσε ή Τουρκία, µέ συνέπεια νά άπωλέσουν οί 'Έλληνες κάτοικοι της 'Ίµβρου καί της Τενέδου, σχεδόν όλόκληρη τήν καλλιεργούµενη περιουσία τους καί τά βοσκοτόπια τους. Υπολογίζεται δέ ότι άπό τό 34.000 στρέµµατα των περιουσιων των Έλλήνων, άπαλλοτροιώθηκαν γιά δηθεν δηµόσια ώφέλεια, 27.354 στρέµµατα άντί 2 δρχ. κατά τ.µ. µέ άποτελέσµατα νά άναγκασθουν οί 10.000 περίπου 'Έλληνες κάτοικοι των νησιων νά τά έγκαταλείψουν, για νά παραµείνουν σήµερα ελάχιστοι γέροντες, οί όποίοι θά φύγουν έντός όλίγου, γιά τας αίώνιους µονάς.
Οί προβλέψεις της συµφωνίας της Λωζάνης, γιά τά δικαιώµατα των έκατέρωθεν µειονοτήτων προσδιορίζουν σαφώς τίς ύποχρεώσεις της Τουρκίας, καί τίς προβλεπόµενες συνέπειες των πράξεών της έκ των παραβιάσεών τους, καί συγκεκριµένα.
* Σύµφωνα α) µέ τό άρθρο 37 της συµφωνίας της Λωζάνης ή Τουρκία, άναγνωρίζει στι οί διατάξεις αύτης όποτελουν θεµελιώδεις κανόνες δικαίου, πού σηµαίνει ότι άποδέχεται τίς γενικές άρχές του δικαίου καί όταν λέµε «γενικές άρχές του δικαίου» έννοουµε ύποχρεωτικό καί έξαναγκαστικό, jus Gogens, κανόνα δικαίου, πού έφαρµόζεται άπό τό Διεθνές Δικαστήριο, βάσει του Καταστατικου αύτου, τό όποίο µας δίνει τή δυνατότητα νά καταδικάσουµε τήν Τουρκία σέ περίπτωση προσφυγης µας, έπί της βάσει της συµφωνίας της Λωζάνης πού άποτελεί «συνυποσχετικό», β) ότι άναλαµβάνει συµβατικως καί δεσµεύεται νά µήν ψηφίσει Νόµο ή Κανονισµό ή νά ένεργήσει διοικητική ή άλλη πράξη, πού θά ερχεται σέ άντίθεση µέ τίς διατάξεις αύτές, γ) στι άναγνωρίζει ότι οί προβλέψεις της συµφωνίας της Λωζάνης ύπερτερούν καί κατισχύουν των έσωτερικων της κανόνων κ.τ.λ. πού σηµαίνει ότι άποδέχεται τήν ύπεροχή του διεθνους δικαίου, σπως συµβαίνει καί µέ κάθε πολιτισµένη πολιτεία.
Παρ' όλα αύτά καί κατά παράβασιν της βασικης άρχης του δικαίου, pacta sund serνanda, ή Τουρκία καµµία άπό τίς παρά πάνω άρχές δέν έτήρησε, καί πρίν καλά-καλά στεγνώσει τό µελάνι της ύπογραφης της, εσπευσε νά ψηφίσει Νόµους καί µάλιστα µυστικούς, δηλ. πρωτοφανής νοµοθετική πράξη στά διεθνή χρονικά καί νά έκδόσει Διατάγµατα όπως π.χ.. τό 1964 πού δέν έπέτρεπε τήν έλεύθερη διάθεση των περιουσιων των Έλλήνων της Κωνσταντινουπόλεως, η νά λάβει διοιικητικά µέτρα πού ηρχοντο σέ πλήρη άντίθεση µέ τίς προβλέψει τις συµφωνίας της Λωζάνης, χωρίς ποτέ ή Ελλάδα, πέρα άπό κάποιες χλιαρές άντιδράσεις, νά κάνει κάτι έναντίον της, καί κυρίως νά φέρει τό θέµα ένώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου, όπως επραξε µιά φορά στήν περίπτωση της άνταλλαγης των πληθυσµων, κατά τήν όποίαν τό Διεθνές Δικαστήριο άπεφάνθη ότι, «στα νησιά άναλαµβάνει µιά διεθνή ύποχρέωση και είναι ύποχρεωµένη νά τήν έκτελέσει άλλά καί νά έπlφέρει στό έσωτερlκό της δίκαιο όλες έκείνες τίς τροποποιήσεις πού είναι άναγκαίες, γιά τήν έκτέλεση των διεθνων της ύποχρεώσεων». Συνεπως οί Νόµοι πού ψήφισε ή Τουρκία κατ' άντίθεση πρός τίς προβλέψεις της συµφωνίας της Λωζάνης, µπορούν νά άνατραπούν, µέ δικαστική προσφυγή, καθ' όσον είναι άκυροι καί άνίσχυροι, καί δέν µπορει νά εχουν νόµιµα άποτελέσµατα, πού σηµαίνει ότι τά άποτελέσµατα τά όποια προηλθαν άπό τούς παράνοµους αύτούς Νόµους, µπορούν ν' άνατραπούν καί νά έπανέλθουν στήν πρωτέρα αύτων κατάσταση, πέραν άπό τίς νόµιµες άποζηµιώσεις, οί όποιες µπορούν νά άναζητηθούν καί νά έπιδικασθούν.
* Ή Τουρκία µέ τά άρθρα 38 καί 39 άναλαµβάνει τήν ύποχρέωση νά προστατεύσει τή ζωή, τήν έλευθερία καί τήν περιουσία των µή µουσουλµάνων κατοίκων, δηλ. των Χριστιανων, χωρίς καµµία διάκριση φυλής, φύλλου η θρησκείας, µεταξύ αύτων καί των µουσουλµάνων, έν πλήρη ίσότητα άπέναντι στό Νόµο καί ότι όλοι οί πολίτες θά µπορούν νά άπολαµβάνουν τά Άστικά , Πολιτικά και Θρησκευτικά τους δικαιώµατα καί νά άσκούν έλεύθερα, δηµοσίως η ίδιωτικώς οίαδήποτε πίστην, θρησκεία ή δοξασίαν, µέ πλήρη έλευθερία καί όταν λέµε έλευθερία, έννοούµε βεβαίως καί τήν έλευθερία άποκτήσεως καί καρπώσεως ίδιοκτησίας κινητων η άκινήτων, όπως όρθως έρµηνεύεται ή εννοια της έλευθερίας µέ γνωµοδοτική άπάφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου,
Παρ' όλα αύτά ή Τουρκία µέ τά διάφορα µέσα πού υίοθέτησε, κατάφερε νά έξολοθρεύσει καί νά έξαφανίσει τίς χριστιανικές µειονότητες, φθάνοντας µάλιστα µέχρι καί τις διοργανώσεως προγκρόµ σέ βάρος των Έλλήνων της Κων/πολης καί τής Σµύρνης μέ σκοπό, « νά πιέσει τήν Έλλάδα νά άλλάξει στάση γιά τό Κυπριακό» όπως αύτά άποδείχθηκαν στό στρατοδικειο της Κων/πόλης, όταν έδικάζετο ό πρωθυπουργός της Τουρκίας Άντάν Μεντέρες καί ό ύπουργός των έξωτερικων Ζουλού.
Έτσι λοιπόν ή Τουρκία χωρίς καµµία άφορµή η δικαιολογία, άλλά βάσει σχεδίου, γιά τήν άποµάκρυνση της Έλληνικης-µειονότητας, κατά παράβαση καί καταχρηστικότητα των παρά πάνω διατάξεων, κατάφερε, µέ είδική νοµοθεσία, άσκηση Κυβερνητικής καί γενικώτερα Διοικητικής πρακτικής, να άφαιρέσει τήν Τουρκική ύπηκοότητα, άπό χιλιάδες Έλληνες, τούς στέρησε τίς άδειες παραµονης, τούς άπήλασε, τούς δήµευσε τίς περιουσίες ή τίς κατέσχε, τούς τροµοκράτησε, τούς στέρησε άδειες άσκήσεως όρισµένων έπαγγελµάτων καί άφού κατά καιρούς πραγραµµάτισε τά διάφορα προγκρόµ των διώξεων, καταστροφων, βιασµων κ.τ.λ. κάθε Έλληνικου µειονοτικου καί Χριστιανικου στοιχείου, λεηλάτησε, κατέστρεψε καί έξαφάνισε τήν 'Ελληνική µειονότητα άπό τήν Κωνσταντινούπολη, τήν Ίµβρο, τήν Τένεδο καί γενικότερα άπό τήν Τουρκία.
Παρ' όλα αύτά, έρχεται ό κ. Ερντογκάν όπως και άλλοι Τούρκοι ήγέτες στο παρελθόν καί µέ τή θρασύτητα πού τούς χαρακτηρίζει, κατηγορουν τήν Έλλάδα, δτι δηθεν παραβιάζει τή συµφωνία της Λωζάνης καί µας άπειλουν με causus belli, ότι θά λάβουν µέτρα, έναντίον µας, εκβιάζοντάς μας να συμμορφωθούμε με τις παράνομες ,αυθαίρετες και παράλογες αξιώσεις τους ,ενώ η διεθνής κοινότητα καθεύδει .
Ή Τουρκία όµως κι αν άκόµη είχε δίκαιο στίς αξιώσεις της – πέραν των ανωτέρω- , δέν µπορεί νά τίς προβάλει γιατί δέν έχει νόµιµο δικαίωµα καί αύτό, γιατί σύµφωνα µέ µία βασική άρχή του Άγγλοσαξωνικου δικαίου «αύτός πού ζητα δικαιοσύνη, θά πρέπει νά έχει καθαρά χέρια» καί ή Τουρκία, ώς γνωστόν, δέν έχει καθαρά χέρια, γιά νά µπορεί νά άξιώνει σεβασµό της συµφωνίας της Λωζάνης άπό τήν Έλλάδα, όταν τά χέρια της είναι γεµάτα αίµατα άθώων Χριστιανων κτλ.
Άπό τήν πλευρά της ή Έλλάδα θά πρέπει νά πουµε ότι, όχι µόνο όλιγώρησε καί δέν έλαβε τά άντίστοιχα µέτρα κατά της µουσουλµανικης τουρκογενους µειονότητας της Δυτικης Θράκης, βάσει της νοµίµου άρχης των άντιποίνων, καί βάσει της άρχης της άµοιβαιότητας, πού άποτελεί θεµελιώδη άρχή της συµφωνίας της Λωζάνης, άλλά άπεναντίας τήρησε καί τηρεί άπαρέκλητα τίς ύποχρεώσεις της, πού άπορρέουν άπό τή συµφωνία της Λωζάνης, καί όταν άκόµη ή έλληνική µειονότητα ύπέστη τά προγκρόµ του 1955, γιά νά περιορισθεί µετά τήν παρέµβαση του άνεκδιήγητου Φόστερ Ντάλες, στήν ύψωση της Έλληνικης σηµαίας στό κλιµάκιο του ΝΑΤΟ στή Σµύρνη, ένώπιον του Τουρκικου άγήµατος, γιά λόγους ήθικης ίκανοποιήσεως, ένω τά όργανωµένα προγκρόµ, όπως είπαµε, είχαν προκαλέσει σέ βάρος της 'Ελληνικης µειονότητας, ζηµιές ϋψους 500 έκατοµµυρίων δολλαρίων καί σέ βάρος της έκκλησιαστικης περιουσίας 150 έκατοµµυρίων δολλαρίων, κατά τίς έκτιµήσεις του Παγκοσµίου Συµβουλίου Έκκλησιων.
Ένω παράλληλα είχαν δολοφονήσει, βιάσει, καταστρέψει καί έξολοθρεύσει τήν άκµάζουσα έλληνική µειονότητα των 250 χιλιάδων της Κωνσταντινούπολη, η οποία και ολοκληρώθηκε με τα γεγονότα του 1964 κτλ.
* Σύµφωνα µέ τό αρθρο 40 καί 41 της συµφωνίας της Λωζάνης, ή Τουρκία άνέλαβε τήν ύποχρέωση νά σεβαστεί άλλά καί νά προστατεύσει τά ύπάρχοντα ίδρύµατα καί σχολεία καί νά παράσχει κάθε χρηµατική βοήθεια γιά τήν έξυπηρέτηση των σκοπων τους, πού όµως τίποτε δέν έκαµε, άλλά άπεναντίας τούς ύπέβαλε δυσβάστακτους φόρους, δήµευσε τίς περιουσίες τους, έπενέβη στή διοίκησή τους καί όδήγησε στή διακοπή της λειτουργίας τους, άντί της άναπτύξεώς τους, ώς είχε συµβατική ύποχρέωση καί µάλιστα γιά οίκονοµική τους ένίσχυση άπό τόν Κρατικό προϋπολογισµό.
Αποτέλεσµα της τουρκικης αύτης πολιτικης ηταν τά 166 Έλληνικά σχολεία µέ τούς 24.296 µαθητές τό 1921 νά έχουν µειωθεί σήµερα σε ελάχιστα στην Κωνσταντινούπολη ...
* Μέ τό αρθρο 42 παρ. 3 προβλέπεται ή προστασία των θρησκευτικων ίδρυµάτων, µεταξύ των όποίων καί του Πατριαρχείου. Τό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως άποτελεί Ύπατη Πνευµατική Άρχή µέ Οίκουµενικό καί διαχρονικό χαρακτήρα. 'Έχει ίδια νοµική ύπόσταση καί άποτελεί IPSO JURE άντικείµενο του διεθνους Δικαίου. Τήν ίδιοτυπία του αύτή, ώς πνευµατικού νοµικού προσώπου µέ Οίκουµενικό χαρακτήρα καί άρµοδιότητα, έπί του πληρώµατος των Ορθοδόξων Χριστιανων καί Έκκλησιων σέ όλα τά µήκη καί πλάτη της γης, άναγνωρίζουν καί διασφαλίζουν διάφορες διεθνείς συµβάσεις, ώς έπίσης καί τουρκικά Φιρµάνια των Σουλτάνων, πρίν καί µετά τήν πτώση της Κωνσταντινουπόλεως. Παρά ταυτα ή Τουρκία προσπαθεϊ πάντα καί κατά τρόπο παράνοµο, έκβιαστικό καί τροµοκρατικό, νά παρεµβαίνει στό έργο του και εμμέσως στην εκλογή του Πατριάρχη , με το κλείσημο της Σχολής της Χάλκης , την οποίαν αρνείται πεισμόνως να ανοίξει , πάραβιάζοντας ασυστόλως τους εσωτερικούς της κανόνες αλλά και τα διεθνώς πλέον προστατευόμενα και καθιερωθέντα Ανθρώπινα Δικαιώματα, ως εθιμικό δίκαιο , υποχρεωτικής εφαρμογής και προστασίας.
* Σύµφωνα µέ τό άρθρο 43 της συµφωνίας της Λωζάνης οί Χριστιανοί, δέν είναι ύπόχρεοι νά έκτελούν πράξεις άσυµβίβαστους µέ τή θρησκεία η τά έθιµά τους κ.τ.λ. πλήν όµως ή Τουρκία «άπηγόρευσε στούς ίερείς νά φορουν τά ράσα τους έξω άπό τίς έκκλησίες, καί µάλιστα µέ Νόµο πού ηρχετο σέ άντίθεση µέ τίς προβλέψεις της συµφωνίας της Λωζάνης, άπαγόρευσε τήν πρωίνή προσευχή των Έλλήνων µαθητών, άπηγόρευσε τήν είσοδο των ίερέων στά Έλληνικά σχολεία, άπηγόρευσε τόν έορτασµό στά σχολεϊα των έορτων του Πάσχα, των Χριστουγέννων καί της Πρωτοχρονιάς, έκλεισε τήν 'Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης καί άνάγκασε τά Ελληνόπουλα νά άρχίζουν τά µαθήµατά τους, µέ τό νά κραυγάζουν ότι είναι τουρκοι καί ότι είναι εύτυχείς γιατί γεννήθηκαν τουρκοι, κ.τ.λ.».
* Μέ τό άρθρο 44 ή Τουρκία άποδέχεται ότι, α) οί διατάξεις αύτές της συµφωνίας της Λωζάνης συνιστούν υποχρεώσεις διεθνους ένδιαφέροντος µέ αύξηµένη ίσχύ καί δεσµευτικότητα ή όποία κατισχύει έναντι παντός έσωτερικου κανόνα, πού σηµαίνει ότι ή παραβίασή τους, ένδιαφέρει τή Διεθνή Κοινότητα, γι' αύτό καί έχουν τεθεί ύπό τήν έγγύησιν της ΚΤΕ καί ηδη ύπό τήν έγγύηση του ΟΗΕ, πού άποτελεί διάδοχο καί συνεχιστή του έργου της ΚΤΕ, ό όποϊος έχει δικαίωµα καί όφείλει νά παρέµβει προκειµένου νά ύποχρεώσει τήν Τουρκία νά σεβαστεϊ τίς ύποχρεώσεις της, µετά βέβαια άπό προσφυγή της ένδιαφεροµένης χώρας καί β) οτι ή Τουρκία συµφωνεί, οταν προκύψει όποιαδήποτε διαφωνία, σχετικως µέ τίς διατάξεις της συµφωνίας της Λωζάνης, έάν ενα οίοδήποτε µέρος της συµφωνίας τό έπιθυµεί, νά ύπαχθεϊ στό Διεθνές Δικαστήριο κ.τ.λ., πού δυστυχως ποτέ δέν προσέφυγε ή Έλλάδα.
* Τέλος µέ τό άρθρο 45 προβλέπεται ότι: "Τά άναγνωρισθέντα διά των διατάξεων του παρόντος δικαιώµατα είς τάς έν Τουρκία µή µουσουλµανικάς µειονότητας, δηλ. τάς Χριστιανικάς, άναγνωρίζονται έπίσης ύπό τής Έλλάδος,
εις τάς έν αυτή έδάφη εύρισκοµένας µουσουλµανικάς µειονότητας». Δηλ. µέ τό άρθρο αύτό, καθιερώνεται ή άρχή της άµοιβαιότητας, µέ τή µόνη διαφορά ότι ή ύποχρέωση της Ελλάδας, έπεται της ύποχρεώσεως της Τουρκίας, ή έκπλήρωση της όποίας άποτελεϊ καί προϋπόθεσή της, διαφορετικά ή Έλλάδα έχει δικαίωµα, ένώπιον του όργίου των παραβιάσεων ύπό της Τουρκίας νά προσφύγει, όπως είπαµε, στό Διεθνές Δικαστήριο, προκειµένου νά άποστεί των άµοιβαίων ύποχρεώσεών της, προβάλλοντας τήν ενσταση του µή έκπληρωθέντος συναλλάγµατος, νά άπαιτήσει τήν άποκατάσταση της άριθμητικής ίσορροπίας των µειονοτήτων, τήν έφαρµογή της νοµίµου άρχης των άντιποίνων, τήν άξίωση άποζηµιώσεως των θυµάτων καί των ύλικων ζηµιων, τήν άποκατάσταση των πραγµάτων στήν πρωτέρα αύτων κατάσταση, βάσει των προβλέψεων της Συμφωνίας της Λωζάνης αλλά και της άρχης Rebus SiC statibus κ.λ.π., πλήν όµως ούδέν έπραξε, µέ συνέπεια ή Τουρκία νά άποθρασύνεται καί ή Διεθνης Είρήνη καί άσφάλεια της περιοχης, νά βρίσκεται πάντα σέ κίνδυνο.
