Εν όψει της πανθολογούμενης πολλαπλής κρίσης, που διέρχεται η χώρα μας, με το παρόν άρθρο μου, θα ήθελα να σημειώσω , χωρίς βέβαια να κομίζω γλαύκα στην Αθήνα, την συμβολή των πολιτικών μας κομμάτων και του τρόπου λειτουργίας τους, στην κρίση και την κατάρρευση, του πολιτικού μας συστήματος ,που αδυνατεί να επιλύσει και να προωθήσει τα προβλήματα του έθνους και του λαού.
Η Κρίσης βέβαια αυτή δεν αποτελεί μοναδικό φαινόμενο της x.ώρας μας, γιατί έχει παρουσιαστεί η παρουσιάζεται και σε άλλες χώρες, κι αν ανατρέξουμε στην προπολεμική περίοδο της Ευρώπης θα δούμε ότι η κρίσης αυτή οδήγησε στην αναρχία και τελικά στο φασισμό ,σε δικτατορίες και στον ολοκληρωτισμό
Ο θεσμός των πολιτικών κομμάτων, όπως λειτούργησε, από τον περασμένο αιώνα μέχρι σήμερα, δεν διασφάλισε, όπως διακήρυσσαν, την ευημερία των λαών και την διεύρυνση της Δημοκρατίας, αλλά απεναντίας, υπήρξε ο καταλύτης και ο καταστροφέας του ατόμου, ιδιαίτερα κατά το χρονικό διάστημα, προ και κατά τη διάρκεια του β΄ παγκοσμίου πολέμου, όπου εν ονόματι των ιδεολογικών τους διακηρύξεων , κατέστρεψαν την αλκή του ανθρωπίνου γένους, προκειμένου να επιβάλουν την κομματική τους εξουσία , με τις διάφορες αποχρώσεις . Απόδειξη των ανωτέρω, το Ναζιστικό κόμμα της Γερμανίας, το οποίο για να επιβάλει, την πιο απάνθρωπη θεωρία του Αδόλφου Χίτλερ, για την άρια φυλή, έφτασε από την διεξαγωγή των πιο βάρβαρων πολέμων στα κρεματόρια, του εβραϊκού λαού, καταστρέφοντας έτσι ολόκληρη την Ευρώπη αλλά και τη Γερμανική κοινωνία.
Το ίδιο έγινε και με το σοσιαλιστικό κατ’αρχήν κι’ εν συνεχεία φασιστικό κόμμα της Ιταλίας, του Μπενίτο Μουσολίνι, το οποίο αφού εξολόθρευσε τους εσωτερικούς του αντιπάλους, επεξέτεινε το σύστημά του στην Αιθιοπία, με τις αυτοκρατορικές του αντιλήψεις του Μουσολίνι και αργότερα επεχείρησε να κάνει το ίδιο το 1940 και εναντίον της Ελλάδος.
Το αυτό επίσης, κατάφεραν με τους μελανοχιτώνες και οι δικτάτορες της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, Φράγκο και Σαλαζάρ, οι οποίοι επέβαλαν για μισό αιώνα περίπου, την κομματική τους εξουσία επί του Ισπανικού και Πορτογαλικού λαού, για να μην αναφερθώ και στα δικά μας, με τον Ιωάννη Μεταξά, και το κόμμα του, της 4ης Αυγούστου, ο οποίος όλως περιέργως, ίσως γιατί δεν παρέμεινε για πολλά χρόνια στην εξουσία κι’ ίσως γιατί δεν ανέλαβε αυτοδύναμα την εξουσία, αλλά κατά παραχώρηση, δεν συνετάχθει, στην κρίσιμη στιγμή, με τις φασιστικές δυνάμεις, αλλά με τις δυνάμεις της δημοκρατίας.
Και ερχόμαστε τώρα, για να μη μακρολογούμε, στο κομμουνιστικό κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης, για την επιβολή του οποίου, πλήρωσαν με τη ζωή τους εκατομμύρια άνθρωποι της Σοβιετικής Ένωσης, ενώ ο ανθρώπινος πολιτισμός στη χώρα αυτή γύρισε το ρολόϊ της Ιστορίας πίσω. Το ίδιο συνέβη και με όλα τα άλλα κομμουνιστικά κόμματα στις άλλες χώρες, όπου επεβλήθησαν, επέφεραν την καταστροφή στις κοινωνίες τους, επιβάλλοντας ένα άγριο και τυραννικό καθεστώς, χάριν των σκοπών των κομμουνιστικών κομμάτων, που απέβλεπαν στην εγκαθίδρυση της κομμουνιστικής κοινωνίας, η οποία τελικά απεδείχθη μετά την κατάρρευση του σοσιαλιστικού καθεστώτος, ότι ήταν στην πραγματικότητα, ένα φρούδο όνειρο.
Την εμπειρία του κομμουνιστικού κόμματος, δυστυχώς τη ζήσαμε και στην Ελλάδα, και παρά το γεγονός ότι δεν κατάφερε να πάρει την εξουσία, εντούτοις προξένησε τεράστιες καταστροφές στη χώρα μας, αλλά και στα ίδια τα στελέχη του, τα οποία με τις εκάστοτε προγραφές, τα έστελνε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ή στο εκτελεστικό απόσπασμα ή στην ηρωϊκή πολλές φορές θυσία, χάριν του αλάθητου του κόμματος, το οποίο όμως φέρει βαρειά την ευθύνη, α) για τις εμφύλιες διαμάχες των ανταρτικών ομάδων κατά τη διάρκεια της κατοχής, β) για τη στάση του ναυτικού μας στην Αλεξάνδρεια, γ) για το πραξικόπημα της 4ης Δεκεμβρίου του 1944, δ) για τον μετά την απελευθέρωση συμμοριτοπόλεμο, ε) για τις προσπάθειές του να κηρύξει μαζί με τα άλλα κομμουνιστικά κόμματα των Βαλκανικών χωρών, το αυτόνομο κράτος της Μακεδονίας και να το ενώσει με την Ομόσπονδη Δημοκρατία της Μακεδονίας, στα πλαίσια της Γιουγκοσλαυΐας, και στ) για τη διαίρεση και το νεώτερο διχασμό του ελληνικού λαού, που έδωσε το δικαίωμα στους ξένους, Άγγλους και Σοβιετικούς να αρνηθούν το δικαίωμα στην Ελλάδα να παρακαθήσει στο Συνέδριο της Ειρήνης στο Παρίσι, ως Ισότιμο μέλος, με τις νικήτριες δυνάμεις του β΄ παγκοσμίου πολέμου, για να διεκδικήσει και να πάρει ότι της ανήκε και ότι της είχαν υποσχεθεί κατά τη διάρκεια του πολέμου, οι ηγέτες των συμμάχων χωρών, σε ανταπόδοση του ολοκαυτώματός της, όπως π.χ. τη Βόρειο Ήπειρο, διαρρύθμιση των βορείων συνόρων μας, την Κύπρο, πολεμικές αποζημιώσεις, μόνιμη θέση στο Συμβούλιο Ασφαλείας κ.τ.λ., πέραν του ότι την Ελληνική αντιπροσωπεία στο Παρίσι την εκπροσωπούσε η δεξιά παράταξη, η ηγεσία της οποίας, ήταν υπόχρεη στην Αγγλία για τη βοήθειά της, να νικήσει το κομμουνιστικό κίνημα και ως εκ τούτου, δεν είχε το σθένος να αξιώσει με σθένος τα δίκαιά της και να απαιτήσει την εκπλήρωση των υποσχέσεων των συμμάχων, πέρα από την επιβίωσή της στα στενά χωρικά της όρια, ενώ, από την άλλη πλευρά, η Σοβιετική Ένωση προέβαλε veto, στις Ελληνικές διεκδικήσεις όπως π.χ. για τη Βόρειο Ήπειρο, και τούτο γιατί οι σύμμαχοί της οι κομμουνισταί, που είχαν χάσει στο εμφύλιο πόλεμο, είχαν καταφύγει στις γειτονικές χώρες στην Αλβανία, την Γιουγκοσλαβία και την Βουλγαρία, απ΄όπου και συνέχιζαν τον αγώνα εναντίον της χώρας μας, τις συνέπειες του οποίου πληρώνουμε μέχρι σήμερα…
Αλλά ας φύγουμε από τα ιστορικά αυτά γεγονότα και τις τεράστιες καταστροφές που επέφεραν τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα, κι’ ας έρθουμε στη σύγχρονη Ελλάδα, για να δούμε το ρόλο που παίζουν στη ζωή της χώρας σήμερα, και κυρίως στο πιο «αντιπροσωπευτικό» του είδους των κομμάτων που είναι το ΠΑΣΟΚ, γιατί τα άλλα κόμματα μέχρι και πριν από λίγα χρόνια, κατά τη διάρκεια της Πασοκρατίας, προσπαθούσαν απλώς να δηλώσουν την ύπαρξή τους χωρίς να μπορούν να παίξουν κανένα ρόλο στην πολιτική η την κοινωνική ζωή του τόπου.
Ως γνωστόν το ΠΑΣΟΚ, ιδρύθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου του 1974, με την ομώνυμη διακήρυξή του, η οποία στην ουσία, ήταν μια «φενάκη», που συντάχθηκε από μία σειρά στελεχών της απολύτου εμπιστοσύνης του Ανδρέα Παπανδρέου, που ποτέ δεν εφαρμόστηκε και απέβλεπε, παρά τις αντίθετες διακηρύξεις, στην κατάληψη και νομή της εξουσίας , έναντι οιουδήποτε τιμήματος, κι’ εδώ αναβιώνει το ερώτημα, γιατί δεν άνοιξε ο «φάκελος Κύπρου», μήπως αυτό ήταν το τίμημα ? Και γι’αυτό φρόντισαν και τα δύο κόμματα της εξουσίας, να μην ανοίξει . Όπως επίσης φρόντισαν να μη συμπεριληφθούν στα μέλη του κόμματος, προσωπικότητες της Ελληνικής κοινωνίας ή ακόμη και «άνθρωποι» που πραγματικά αντιστάθηκαν στη χούντα, όπως π.χ. ο Αλέκος Παναγούλης κτλ. Ενώ όσες προσωπικότητες, λόγω αγνοίας ή καλής πίστεως βρέθηκαν στο κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου απομακρύνθηκαν συν τω χρόνω, με τον άλφα ή βήτα αυθαίρετο ή παράνομο τρόπο η αναγκάστηκαν να παραιτηθούν.
Το ΠΑΣΟΚ, για να μπορέσει να εξασφαλίσει την προσωπική εξουσία του Ανδρέα Παπανδρέου, λειτούργησε εσωτερικά συγκεντρωτικά, ολοκληρωτικά και γραφειοκρατικά, σύμφωνα με τις πιο σκληρές σταλινικές μεθόδους, γιατί αυτό επέβαλε η σκληρο-μαρξιστική θεωρία, την οποίαν δήθεν τηρούσαν και την οποίαν είχεν εμπιστευθεί σε ένα συρφετό περιθωριακών και κατωτάτης υποστάθμης προσώπων ή σε «κοινωνικά περιτρίμματα», όπως έλεγε ο ίδιος, από άποψη, πνευματικής και κοινωνικής παιδείας, ήθους και χαρακτήρα, τους οποίους με το δέλεαρ της εξουσίας, όπως έλεγε ο Γεώργιος Παπανδρέου, με το ραβδί της Κίρκης, με την οποίαν προσομοίαζε την εξουσία, τους μετέτρεψε σε φανατικούς προσωπικούς του υπηρέτες.
Αποτέλεσμα, κοινωνική αναταραχή, ισοπέδωση και διάλυση κάθε κοινωνικής και πνευματικής αξίας.
Οικονομική κατάρρευση της χώρας, με τις αλόγιστες παροχές σε αντιπαραγωγικές δραστηριότητες και γραφειοκρατικές αναδιατάξεις. Κατασπατάληση των Ευρωπαϊκών Κονδυλίων ανάπτυξης.
Πολιτική αναταραχή, και υποβάθμιση του πολιτικού λόγου, σε επίπεδα πρωτοφανούς προπαγάνδας.
Ανώμαλες κοινωνικοοικονομικές αναδιατάξεις, λόγω των ανεξέλεγκτων οικονομικών σκανδάλων
Μειοδοτική εθνική πολιτική, πλήρης εξωτερική απομόνωση της χώρας, συρρίκνωση του Ελληνισμού, αμφισβήτηση της εθνικής μας υπόστασης, κτλ.
Παρ ’όλα αυτά η κομματικοποίηση της χώρας δηλ. του μεγαλύτερου ποσοστού, από τον πολιτικά ενεργό πληθυσμό της χώρας και η ένταξη του στις τάξεις του ΠΑΣΟΚ, για επιβίωση, ανάδειξη και εύκολο πλουτισμό, είχαν σαν αποτέλεσμα τη διατήρηση του κόμματος αυτού, για 20 ολόκληρα χρόνια στην εξουσία, ενώ όλες οι άλλες πολιτικές και «απηρχαιωμένες» δυνάμεις του τόπου, είχαν βασικά τεθεί στο περιθώριο, εξαιτίας της ολοκληρωτικής αντίληψης τύπου Μπάαθ, κατά τις συμβουλές του «σοφού» Σαντάμ Χουσεϊν, όπως έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ή του τύπου Οργουέλς, που κυριαρχούσε στον τόπο και φυσικά θα συνεχιζόταν εάν δεν τον εγκατέλειπαν οι φυσικές του δυνάμεις. .
Παρά ταύτα, ο κίνδυνος ανάληψης της εξουσίας και πάλι από το ΠΑΣΟΚ, δεν εξέλειπε, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, που σημαίνει ότι, πέρα από τα πρωτοκλασάτα παλαιά και νέα στελέχη του, για τα οποία δεν έχω λόγους να τα κατηγορήσω, υπάρχει στα σπλάχνα και στη δομή του κόμματος αυτού, ένας ολόκληρος συρφετός τρωκτικών, που είναι έτοιμα να θα βγουν από τις φωλιές τους, για να οδηγήσουν τη χώρα και πάλι στη καταστροφή ..
Συμπέρασμα, τα πολιτικά κόμματα, ή έστω κάποια από αυτά, τουλάχιστον στη χώρα μας έτσι όπως λειτουργούν , αποτελούν επικίνδυνους θεσμούς ,για τη χώρα μας ,την οποίαν διαφεντεύουν κατά τρόπο δεσποτικό, αυταρχικό και καταχρηστικό, γιατί θέτουν υπεράνω κάθε άλλου σκοπού, την κομματική ιδιοτέλεια και επιβολή για τη νομή της εξουσίας, η οποία προσφέρει τους προσφέρει πλούτη, δόξα και καθημερινές πάσης φύσεως επιδαψιλεύσεις, χάριν των οποίων, τα ασήμαντα, αυτά πολιτικά όντα, αγωνίζονται θεμιτά ή αθέμιτα να διατηρήσουν.
Εμείς όμως οι απλοί και υπεύθυνοι πολίτες αυτής της χώρας, που είμαστε θεατές της λειτουργίας των κομμάτων με τα αλλεπάλληλα σκάνδαλα, έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι τα κόμματα είναι « συντεχνίες πολιτικών προσώπων » για να μην πω κάτι άλλο, που δεν έχουν καμία σχέση με τα συμφέροντα του τόπου και του λαού, εξ ου και η αποστασιοποίησή του.
Τέλος θα πρέπει να πούμε, ότι τα ηθικά και πνευματικά άτομα αυτής, της χώρας, θεωρούν προσβολή της προσωπικότητάς τους, να διέλθουν την κομματική διαδικασία, προκειμένου να ανέβουν στην εξουσία, παρ’ όλη την ευγενή φιλοδοξία τους, να προσφέρουν στον τόπο και στο λαό, με αποτέλεσμα η πολιτική μας ηγεσία, να στερείται των υπηρεσιών τους και επειδή εν προκειμένω η δική μου γνώμη, μπορεί να μην έχει και μεγάλη σημασία, θα σας αναφέρω τι μας έλεγε ένας σπουδαίος καθηγητής στο London School of Economics and Political Sciences, George Schwarzenberger¨, όταν έκανα τα μεταπτυχιακά μου, «δεν με ενδιαφέρει η γνώμη σας όποια κι αν είναι, εκτός εάν μου την θεμελιώσετε, στους αρχαίους έλληνες συγγραφείς», πράγμα το οποίο θα κάμω κι εγώ ευθύς αμέσως. Δηλ. για του λόγου το ασφαλές, θα καταφύγω στις πολιτικές αντιλήψεις των αρχαίων πολιτικών φιλοσόφων, τόσον του Πλάτωνα όσο και του Αριστοτέλη, που προσδιόρισαν την τροχιά των σύγχρονων κοινωνικοπολιτικών αντιλήψεων, μετά την μεγάλη έκρηξη του ελληνικού πνεύματος, κατά τον χρυσό αιώνα, αρχίζοντας από τους πολιτικούς..
Πολιτικός λοιπόν, είναι αυτός που εκφράζει πολιτικό λόγο, κι όχι αυτός που τον εκτελεί δηλ. εκτελεί τον πολιτικό λόγο, ή την πολιτική σκέψη κάποιου άλλου, γιατί στη χώρα μας, η πλειοψηφία των πολιτικών, δεν παράγει πολιτική ,αλλά αναμασά τον ίδιο πολιτικό λόγο, που έχει παραχθεί η εκφραστεί από κάποιον άλλον στο παρελθόν. Πολιτική κατά τον Αριστοτέλη ,είναι οι συντονισμένες προσπάθειες και ενέργειες μιάς ομάδας ανθρώπων η μιας κοινότητας ,για ην επίτευξη μιάς ευημερούσας και δίκαιης πολιτείας. .
Σήμερα, είναι γεγονός ότι ζούμε μια παρακμασμένη πολιτική ζωή, η οποία θα πρέπει να ανατραπεί εκ θεμελίων γιατί δεν οδηγεί σε μια ευημερούσα και δίκαιη πολιτεία , αλλά στα συμφέροντα των πολιτικών συντεχνιών. Οι πολιτικοί μας σήμερα το μόνο που έχουν επιτύχει είναι η δημιουργία της πολιτικής τους κάστας , για τη νομή της εξουσίας, δήθεν εν ονόματι του έθνους και του λαού .γιατί με τις πράξεις τους δεν κατάφεραν να κατοχυρώσουν και να επιτύχουν :
Την πολιτική ηθική,
Την πολιτική πειθαρχία
Την κοινωνική δικαιοσύνη
Την καθολική ισότητα,
Την επίλυση των βασικών αναγκών του λαού ¨
Την ειρήνη και την ασφάλεια της χώρας
Σε μια ευνομούμενη πολιτεία, σύμφωνα με την Ελληνική πολιτική φιλοσοφία, υπέρτατος κανών, της πολιτικής είναι η κοινωνική δικαιοσύνη, γι’αυτό και οι αρχαίοι Έλληνες την είχαν θεοποιήσει , τι δικαιοσύνη είναι αυτή, όταν ο ένας παίρνει μισθό 607,835 ευρώ το χρόνο, όπως ο κύριος .Τ.Αράπογλου και τα άλλα golden boys, που διέλυσαν την Εθνική Τράπεζα και βρίσκονται ακόμη στη θέση τους, ενώ θα μπορούσαν με μια απλή διάταξη στο πρώτο νομοσχέδιο της Βουλής, να είχαν πάει σπίτι τους, την στιγμή που άλλοι δεν μπορούν να εξασφαλίσουν το γάλα των παιδιών τους. Τι δικαιοσύνη είναι αυτή όταν ένας παίρνει σύνταξη 10.000 ευρώ και ο άλλος μόνο 300 ευρώ, ο ένας πληρώνει φόρους κι ο άλλος απαλλάσσεται, ο ένας υπηρετεί στρατιώτης και ο άλλος με χίλιους δύο τρόπους απαλλάσσεται, ο ένας εργάζεται και ο άλλος μένει στην ανεργία, ο ένας σπουδάζει κι ο άλλος μένει στο σκοτάδι, ο ένας κληρονομεί τα πάντα και ο άλλος ξεκινά από το μηδέν, ο ένας αναπαύεται στα θερμοκήπια της εξουσίας και ο άλλος βρίσκεται μονίμως στο περιθώριο;
Όταν λοιπόν κυριαρχεί η αδικία, επέρχεται, ως φυσική συνέπεια, η αναρχία και, στη συνέχεια η δικτατορία, η απειθαρχία, η χαλάρωση, η υπονόμευση, η κατάρρευση και η έλλειψη αντίστασης του λαού, που οδηγεί στην κατάρρευση της χώρας. Για αυτό η επίτευξη της κοινωνικής δικαιοσύνης και κατ επέκταση και της πολιτικής ενότητας του λαού, προυποθέτει την κατάργηση όλων των παραπάνω αδικιών και την λήψη ριζικών μέτρων. Χρειαζόμαστε ένα Σόλωνα ή ένα Λυκούργο, για να επανατοποθετήσει τη χώρα στη σωστή της βάση.
Ένας άλλος υπέρτατος κανών, για να λειτουργήσει σωστά μια πολιτεία, είναι η σοφία δηλ. η γνώση, η πλήρης γνώση, των κοινωνικών και πολιτικών θεμάτων της χώρας, τα οποία δεν μπορεί να τα χειρίζονται οι άσχετοι. Το μεγαλύτερο κακό για μια πολιτεία, για μια κοινότητα, είναι να την διευθύνουν οι κατώτεροι, οι άσχετοι, οι απαίδευτοι, λέει ο Αριστοτέλης, πλην όμως αυτός είναι δυστυχώς ο κανόνας της ζωής της χώρας μας. Οι κομματικοί άνθρωποι, και το υπηρετικό προσωπικό, της εκάστοτε κομματικής ηγεσίας ανέρχονται στα ανώτατα αξιώματα της χώρας, όχι αξιοκρατικώς αλλά χάρη στην κομματική τους ταυτότητα.
Η χώρα μας κυβερνάται από ανθρώπους του κατώτατου δυνατού επιπέδου , Ενώ τα πράγματα της εξουσίας, θα πρέπει να τα χειρίζονται οι ειδικοί , οι έχοντες τις ειδικές γνώσεις, και τις εμπειρίες και όχι οι οιοδήποτε κομματικοί τυχάρπαστοι, όπως έγινε τα πρώτα χρόνια του ΠΑΣΟΚ, που εκτυλίσσονταν στα Υπουργεία, που είχαν επανδρωθεί από τα έμπιστα και άσχετα στελέχη του Ανδρέα Παπανδρέου, κωμικοτραγικά γεγονότα, όπως επίσης δεν νοείται το γιατρό να τον διορίζεις Υπουργό της Δικαιοσύνης, και το δικηγόρο Υπουργό Υγείας.
Τέλος η σωφροσύνη είναι μια άλλη αξία, ένας άλλος κανόνας, τον οποίον πρέπει να έχουν αυτοί που καλούνται, να χειριστούν τα πράγματα της πολιτείας, γιατί χωρίς την σωφροσύνη, τα πάθη, η απληστία, η φιλαυτία, και η φιλοχρηματία, μπορούν να οδηγήσουν σε οικονομικά σκάνδαλα και διαφθορά από την μία πλευρά και σε ακραίες περιπτώσεις από την άλλη, με επιπόλαιες αποφάσεις και με καταστροφικές ή βίαιες ενέργειες όπως βλέπουμε τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας.
Η ηγεσία της πολιτείας πρέπει να περιέρχεται στους «βασιλικούς άνδρες» δηλ. στις άρτιες προσωπικότητες, που μπορούν να δουν μέσα από τη λογική και την επιστημονική επεξεργασία , καθολικά και αντικειμενικά τα προβλήματα της χώρας του χθες, του σήμερα και του αύριο, για να μπορέσουν να κυβερνήσουν σωστά. Στην εξουσία πρέπει να ανέρχονται οι φιλόσοφοι ή οι ηγέτες να φιλοσοφούν, για να μπορούν να πάνε τα πράγματα της πολιτείας καλά, έλεγε ο Πλάτων.
Η Πολιτική φιλοσοφία λοιπόν των αρχαίων Ελλήνων ορίζει ότι, η γνώση, η σοφία και η σωφροσύνη, θα πρέπει να συμπίπτουν με την πολιτική δύναμη, για να μπορεί η πολιτεία να πάει μπροστά. Τέλος ο Πλάτων έλεγε για να πηγαίνουν τα πράγματα καλά θα πρέπει η χώρα να κυβερνάται αξιοκρατικά και από τους ειδικούς .Το ίδιο παράγγειλε, ως γνωστόν , στον ΄Ελληνικό λαό και η Συνέλευσης της Επιδαύρου, πλην όμως κανένας σχεδόν από τους ΄Ελληνες πολιτικούς δεν το έχει εφαρμόσει μέχρι σήμερα ,εκτός από τον Ελευθέριο Βενιζέλο..
Οι άνθρωποι δυστυχώς δεν είναι όλοι τους « αγαθοί « και δεν αλλάζουν εύκολα , για αυτό απαιτείται μακροχρόνια και συνεχή παιδεία,. Θα πρέπει να δημιουργηθούν θεσμοί, που να διασφαλίζουν την πολιτεία από τις ανθρώπινες αδυναμίες και να κατοχυρώνουν τις κοινωνικές και πολιτικές αξίες, για να προχωρήσει η χώρα μπροστά.
Έτσι λοιπόν ακολουθώντας τον κανόνα του Πλάτωνα, για την οργάνωση της πολιτείας και της εξουσίας, θα πρέπει να αναθέτουμε τις κρατικές λειτουργίες σε τρεις τάξεις – κατηγορίες ανθρώπων προσαρμοσμένων ανάλογα προς τη σημερινή πραγματικότητα ήτοι¨
: α) στους «βασιλικούς άνδρες», που είναι οι φιλόσοφοι οι οποίοι ενώ κατέχουν τη γνώση, δεν την κρατούν για λογαριασμό τους, αλλά θέλουν να την μεταδώσουν και στο λαό, για αυτό και ασχολούνται με τα κοινά για να προσφέρουν με ανιδιοτέλεια και όχι από συμφέρον ή υποκειμενισμό, και αυτούς θα πρέπει να επιλέγουν οι λαοί. για αρχηγούς τους Στην τάξη αυτή, όπως είπαμε, ανήκουν οι έχοντες τη σοφία τη γνώση, τον ορθολογικό λόγο, και την επιστημονική γνώση,για το τι πρέπει να ισχύει για την πολιτεία, και για το τι είναι το δίκαιο και αυτοί είναι, οι φιλόσοφοι, που σκέπτονται και αποφασίζουν, γιατί μόνο αυτοί κατέχουν τα πνευματικά και ηθικά αγαθά.
Οι σοφοί άντρες είναι απαραίτητοι για την εξουσία, γιατί μπορούν να δώσουν τη συγκεκριμένη λύση και τη συγκεκριμένη στιγμή , εκεί που είναι νομικά και θεσμικά αδύνατον ή δεν έχει προβλεφθεί.
Η ζωή είναι καθημερινή κίνηση, ενέργεια, δράση κ.τ.λ. που δημιουργεί χιλιάδες σχέσεις, περιπτώσεις, γεγονότα, φαινόμενα, που είναι αδύνατον να έχουν προβλεφθεί εκ των προτέρων και από το Νόμο, γι’αυτό χρειάζεται ο σοφός αρχηγός και ο σώφρον ηγέτης, που θα δίνει εκάστοτε τη σωστή απάντηση και λύση.
β) Στην τάξη των φυλάκων, στους οποίους απαιτείται να υπάρχει πειθαρχία, υποταγή, συμμόρφωση προς τις εντολές της εξουσίας και σωφροσύνη, όπως και σε κάθε άλλη τάξη. Στην τάξη αυτή ανήκουν αυτοί που εκτελούν, ότι αποφασίζει η α΄ τάξη δηλ. αυτοί αποτελούν την εκτελεστική εξουσία, όπως έλεγε ο Πλάτων. Αυτοί επιβάλουν τις επιταγές των αρχόντων.
Οι φύλακες εκπαιδεύονται στη γυμναστική και τη μουσική. Από τη τάξη των φυλάκων θα αναδειχθούν οι «βασιλικοί άνδρες». Η Παιδεία των φυλάκων διαρκεί 20 χρόνια. Τότε κρίνονται από τους άρχοντες για ανώτερη δράση, και αφού επιλεγούν οι άξιοι υποβάλλονται σε νέα ανώτερη πνευματική και ηθική αγωγή για 10 χρόνια ακόμη και μετά τα τριάντα χρόνια (30) συνολικής εκπαίδευσης, όσοι επιλεγούν, εκπαιδεύονται πλέον στη φιλοσοφία, τη διαλεκτική, στη νόηση των ιδεών, και του αγαθού που είναι το μέγιστο μάθημα. Αυτή η παιδεία διαρκεί 5 χρόνια. Δηλ. σύνολο 35 χρόνια συνεχούς παιδείας, και ακόμη δεν μπορούν αν γίνουν – κατά τον Πλάτωνα, ηγέτες αλλά εκπαιδεύονται επί 15 χρόνια ακόμη και δοκιμάζονται στην άσκηση διαφόρων λειτουργιών και έργων που τους εμπιστεύονται οι άρχοντες και τότε μόνο και εφ’ όσον έχουν επιτύχει και σε αυτό, δηλ. σε ηλικία πλέον των 50 χρονών, μπορούν να γίνουν ηγέτες, δηλ. τους αναβιβάζουν και αυτούς στην τάξη των αρχόντων, των «βασιλικών ανδρών.» .
γ) Στην τάξη των παραγωγών, στην οποίαν ανήκουν όλοι εκείνοι που παράγουν τα υλικά αγαθά, που είναι απαραίτητα, δηλ. οι γεωργοί, που όμως σήμερα δεν είναι μόνο οι γεωργοί, αλλά χιλιάδες επιτηδευματίες επαγγελματίες που παράγουν άλλα αγαθά ή εκπληρώνουν κάποιες ειδικές ανάγκες. Αυτοί αντιπροσωπεύουν την υλική άποψη της ζωής (αυτοί δεν συμμετέχουν στην πολιτική ζωή).
Σήμερα, όπου η κοινωνική ζωή, είναι τόσο πολύπλοκη απαιτούνται πολλαπλάσιες γνώσεις. Τα προβλήματα είναι πολλαπλά και δύσκολα, και ο ηγέτης δεν μπορεί να γίνει ένα νέος 25 ετών δηλ. βουλευτής, άρχων, για να ασχολείται με τα κοινά, ή ακόμη και υπουργός, χωρίς να έχει εξετασθεί, εάν είναι κάτοχος τυπικών και ουσιαστικών προσόντων, γιατί περί εμπειρίας δεν γίνεται λόγος.
Την επιλογή την κάνει βέβαια η φύση, πλην όμως την κατάταξη την κάνουν οι άρχοντες. Και τοποθετούν τον κάθε ένα στην τάξη που του αρμόζει.
Ο Πλάτων στην Ιδανική Πολιτεία του, που αποτελεί και την πεμπτουσία της πολιτικής φιλοσοφικής του διάνοιας, δεν προβλέπει στο χτίσιμο και τη λειτουργία μιας πολιτείας, την ίδρυση κομμάτων, τα οποία όπως αποδείξαμε, τις πιο πολλές φορές, αντιστρατεύονται τα πραγματικά συμφέροντα του λαού, την δράση των οποίων είχε υποστεί και ο ίδιος, ο οποίος αντιστρατεύονταν την λειτουργία τους.
Γι’αυτό αντί της κομματικής χρησιμοποιήσεως των συνήθων κομματικώς ασήμαντων προσώπων, για την άσκηση των λειτουργιών της πολιτείας, ο Πλάτων εισηγείται, πέρα από τα κόμματα, για να πάνε τα πράγματα της πόλεως καλά. Τους βασιλικούς άνδρες δηλ. οι ηγέτες μιας χώρας θα πρέπει ή να φιλοσοφήσουν ή οι φιλόσοφοι να βασιλεύσουν.
Και ερχόμαστε τώρα στη σύγχρονη αντίληψη της Διεθνούς Κοινωνίας, οι θέσεις και οι αξίες της οποίας εκφράζονται μέσα από τα διεθνή κείμενα τα οποία αποτελούν τον κανόνα και τους κατευθυντήριους δείκτες της παγκόσμιας κοινότητας μεταξύ των οποίων ο Κατ. Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών και η Οικουμενική Διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου, τα οποία προβλέπουν, ο μεν Χάρτης, το νέο παγκόσμιο νομικό σύστημα, η εφαρμογή του οποίου θα μπορούσε να οδηγήσει στην ευημερία των λαών και στην απαλλαγή του από τη μάστιγα του πολέμου, και η Οικουμενική Διακήρυξη, η οποία μεταξύ των άλλων διακηρύττει τον σεβασμό, την προάσπιση και την προαγωγή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η αξιοπρέπεια του ατόμου αποτελεί μια από τις σπουδαιότερες κοινωνικές αξίες, θεμέλιο της ελευθερίας, δικαιοσύνης και της ειρήνης, και ότι η ελευθερία του λόγου και της πίστεως αποτελούν επίσης σημαντικότατες επιδιώξεις του ανθρώπου, τις οποίες όμως τα κόμματα τις ξεχνούν, χάριν του κομματικού συμφέροντος.
Και ερωτάται, που και πότε το ΠΑΣΟΚ, σεβάστηκε την αξιοπρέπεια των μελών του, που και πότε σεβάστηκε την ελευθερία του λόγου, που και πότε τα εκφράζοντα διαφορετική γνώμη μέλη του παρέμειναν στις θέσεις τους, και δεν διεγράφησαν εν ριπή οφθαλμού ή εν κρυπτώ και παραβύστω , ενώ είναι γνωστό στους πάντες, ότι η έκφραση γνώμης και θέσης αντίθετης έστω και καλόπιστης από εκείνη της ηγετικής ομάδας του κόμματος, οδηγούσε, στη διαγραφή από το κόμμα, στην αποπομπή του από τυχόν θέση που κατείχε, στον αποκλεισμό του από τη διαδικασία των εκλογών και γενικώς στην εκμηδένισή του, που όμως αυτό σήμαινε στην πλήρη εκμετάλλευσή του από το κόμμα, της εργασίας του και της προσφοράς του, του κόπου, του μόχθου και των χρημάτων του, τα οποία είχε διαθέσει και τα οποία παρέμεναν και παραμένουν πάντα επ’ωφελεία του κόμματος δηλ. της ηγετικής ομάδας, πλην όμως αυτό, αποτελεί εγκληματική δραστηριότητα, την οποίαν αποσιωπούν οι πάντες, και παρά το γεγονός, η περίφημη διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη 1974, ομιλεί για απαγόρευση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Τα κόμματα στην Ελλάδα είναι γνωστό ότι μετά το Νόμο 1443/83 του Ανδρέα Παπανδρέου, χρηματοδοτούνται με δεκάδες εκατομμύρια ευρώ ετησίως από τον κρατικό προϋπολογισμό, όπως π.χ. το 2008 το ΠΑΣΟΚ σύμφωνα με τον δημοσιευθέντα Ισολογισμό του ,εισέπραξε από τον Κρατικό Προυπολογισμό το ποσόν των 22639480,21 εκατομμύρια Ευρώ και φυσικά ανάλογα ποσά εισέπραξαν και τα άλλα κόμματα, για να καλύπτουν τις ανάγκες τους να χρηματοδοτούν τις δεκάδες των υπαλλήλων τους και κυρίως για να προπαγανδίζουν τις ιδέες και τα έργα τους, να κάνουν πλύση εγκεφάλου στο λαό, για να τους ξαναψηφίσουν.
Η πολιτική ηγεσία της χώρας μας, δυστυχώς, βρίσκεται στο κατώτατο δυνατό επίπεδο, δεν μπορεί και δεν επιθυμεί να παράσχει τη δυνατότητα σε νέους και ρωμαλαίους βλαστούς, πέρα από τον στενό της περίγυρο, γιατί εφαρμόζει την αρχή του Περιάνδρου, ο οποίος κλάδευε όλους τους νέους, ρωμαλέους και εξέχοντες βλαστούς, όταν συμβούλευε τον Βασιλιά Κροίσο, για το πώς θα διατηρήσει την εξουσία, με συνεπεία το πολιτικό παιχνίδι να παίζεται με κανόνα την αρχή του κλαδέματος κάθε τυχόν επικίνδυνου, ώστε στην εξουσία να ανέρχονται μόνο οι ασήμαντοι, οι ακίνδυνοι και οι ελεγχόμενοι, με όλες όμως τις δυσμενείς συνέπειες που συνεπάγεται αυτό, για τον τόπο και τον λαό.
Τέλος ο ανασχεδιασμός των κομμάτων και ο τρόπος της λειτουργίας τους πρέπει να αλλάξει ριζικά γιατί έχουν καταντήσει οι επικυρίαρχοι του τόπου και του λαού, και μάλιστα με τα χρήματα τα οποία εισπράττουν τόσο απλόχερα από τον κρατικό προϋπολογισμό. Δηλ. τους πληρώνει ο λαός, για να τον κυβερνούν και όταν ακόμη τους αποδοκιμάζει κατά παράβαση κάθε έννοιας δικαιοσύνης και ισότητας.
Το θέμα των δαπανών για τα κόμματα και τους υποψηφίους είναι πράγματι εξωφρενικό, όπως είπαμε πάρα πάνω και πρέπει να καταργηθεί, γιατί προσβάλει πέραν των άλλων και την Συνταγματική Αρχή της Ισότητας, με πρωτοβουλία της Κυβέρνησης.
Η χρηματοδότησης αυτή, η οποία κατά τη λαική θυμοσοφία αποτελεί εφαρμογή του < Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει >, θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι δίνεται στα κόμματα που κατήρτισαν συνδυασμούς στα 2/3 των εκλογικών περιφερειών της χώρας και έλαβαν το 3% του συνόλου των ψήφων, ενώ για τους συνασπισμούς απαιτεί 5% και γι’αυτούς που συγκροτούνται από τρία κόμματα και άνω απαιτεί 6% των ψήφων.
Για να γίνει δε αντιληπτό το ύψος της χρηματοδότησης, θα σας αναφέρω ‘ότι ότι η κρεμαστή γέφυρα που ενώνει στη Χαλκίδα, την Εύβοια με την Αττική και που αποτελεί ένα σπουδαίο έργο της χώρας μας, στοίχισε περίπου 3 δις δρχ., δηλαδή πολύ λιγότερα από ότι εισπράττουν ετησίως τα πολιτικά κόμματα, δηλ. ένα τεράστιο ποσό, με το οποίο θα μπορούσαν να είχαν γίνει τεράστια έργα σε ολόκληρη την χώρα.
Με λίγα λόγια τα λεπτά που παίρνουν τα κόμματα, για τη δουλειά που παρέχουν, είναι εξωφρενικά δυσανάλογη και αν σκεφτεί κανείς ότι αυτό γίνεται σε μόνιμη βάση, θα πρέπει να πούμε, ότι οι πολιτικοί στη χώρα μας τρελάθηκαν, και λέω τρελάθηκαν, γιατί η χώρα και ο λαός μας, έχουν τεράστια προβλήματα και κανένας δεν ενδιαφέρεται .
Εάν δε σκεφτεί κανείς, ότι τα κόμματα έχουν κι’ άλλους πόρους, όπως δωρεές, συνδρομές, επιχειρήσεις, σταθμούς, εφημερίδες κτλ, κτλ, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι γύρω από τα κόμματα - συντεχνίες ή καλύτερα γύρω από την εκάστοτε κλίκα των αρχηγών, υπάρχει ένας πακτωλός χρημάτων, που διαφθείρει δυστυχώς τις συνειδήσεις και οδηγεί σιγά-σιγά, αν δεν την έχει οδηγήσει σε κρίση το πολιτικό μας σύστημα και τη χώρα, στην καταστροφή…
ΠΗΓΗ:
http://www.balkan-institute.gr/index.php/2014-06-20-21-22-03/item/19-i-symvoli-ton-kommaton-stin-krisi-tou-politikoy-mas-systimatos
