Επιστροφή στις διεθνείς αγορές, ή Ανάπτυξη αυτόνομης και αυτάρκους Εθνικής Οικονομίας; Ιδού η απορία

Η οικονομική κρίση της χώρας μας, κατά τους «ειδικούς» οφείλεται στο γεγονός ότι αδυνατούμε να βγούμε στις διεθνείς αγορές, προκειμένου να δανειστούμε τα αναγκαία κεφάλαια με εύλογους όρους και επιτόκιο, που είναι αναγκαία για την έξοδο από την κρίση.
 Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η αντίληψη αυτή, ότι πρέπει να ξαναβγούμε στις αγορές, είναι λάθος και τούτο γιατί τα αποτελέσματα της πολιτικής αυτής, τα υφίσταται σήμερα ολόκληρος ο Ελληνικός λαός.

 Η χώρα μας λοιπόν, αντί να σκοπεύει να ξαναβγεί στις διεθνείς αγορές και στον περαιτέρω δανεισμό της, θα πρέπει, όσο κι αν αυτό είναι δύσκολο, να υιοθετήσει την πολιτική της οικονομικής αυτάρκειας και αυτοτέλειας, που αποτελεί άλλωστε και τον θεμέλιο λίθο της Εθνικής μας κυριαρχίας, της πολιτικής μας ανεξαρτησίας και εγγύηση της εθνικής μας κυριαρχίας, της πολιτικής μας ανεξαρτησίας και εγγύηση της εθνικής μας άμυνας, γιατί χωρίς την εξασφάλιση των ανωτέρω «μύρια κακά έπονται». Στόχος λοιπόν της χώρας μας θα πρέπει να είναι, όχι στις διεθνείς αγορές, αλλά η ανάπτυξη της εθνικής μας οικονομίας, με μοχλούς ανάπτυξης το εργατικό, τεχνικό και επιστημονικό μας δυναμικό με αναπτυξιακά προγράμματα στους τομείς εκείνους που η χώρα μας παρουσιάζει πλεονεκτήματα, έναντι των άλλων χωρών όπως είναι, η αγροτική και η κτηνοτροφική καλλιέργεια, το ναυτιλιακό και μη εμπόριο, η εκμετάλλευση των προϊόντων της θαλάσσης, του ορυκτού πλούτου, και των νέων πηγών ενέργειας, όπως ηλίου, αέρος και θαλάσσης, που αποτελούν άλλωστε και προϋπόθεση δημιουργίας περαιτέρω παραγωγικής ανάπτυξης.
 Για να καταστεί όμως δυνατή η ανάπτυξη της εθνικής μας οικονομίας σε βάση την αυτοτέλεια και αυτάρκεια της χώρας, απαιτείται η κατ’αρχήν συμφωνία όλων σε ορισμένα βασικά ζητήματα, όπως η ιστορία της πάλης των τάξεων έχει τελειώσει το πολιτικό σύστημα της χώρας, είναι αστικοφιλελεύθερο με τις όποιες παρεκκλίσεις του, και να και να σταματήσουν οι «διάφοροι» να γκρεμίζουν ότι οι άλλοι κτίζουν, απαιτείται, δουλεύουν και πάλι δουλειά για όσους επιθυμούν να προκόψουν, να γίνει συνείδηση σε όλους ότι το Κράτος θέλει εκ βαθέων αναδιοργάνωση για να γίνει αποτελεσματικό και παραγωγικό και συνεπώς είναι αναγκαίες οι διαρθρωτικές αλλαγές. Να επιστραφούν στα Ταμεία του Κράτους τα ποσά της φοροδιαφυγής και της φοροαπαλλαγής, τα οποία μαζί με τα κεφάλαια όλων αυτών που τα άρπαξαν , υφαίρεσαν, υπεξαίρεσαν ή έκλεψαν, με διάφορους τρόπους και τεχνάσματα, κατά την άσκηση της οποιασδήποτε εξουσίας και σήμερα τα έχουν καταθέσει στις ξένες τράπεζες κ.τ.λ. που σημαίνει ότι «χρήματα υπάρχουν» που όμως δεν τολμούν να τα πειράξουν, γιατί όλοι τους έχουν πουληθεί στο Μαμωνά και μάλιστα αρκετά, ώστε να καλύψουν τις ανάγκες για την έξοδο της χώρας από την κρίση και να αρχίσει, επί στέρεων πλέον βάσεων, η ανάπτυξη της αυτοτελούς και αυτάρκους εθνικής οικονομίας.
 Η πολιτική φιλοσοφία αυτής της χώρας, μας διδάσκει ότι κάθε πολιτεία θα πρέπει να φροντίζει, για την οικονομική της αυτάρκεια, η οποία κατά τον Αριστοτέλη, αποτελούσε υπέρτατο αγαθό, για αυτό και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, ομιλούσαν για αυτοτελή και αυτάρκη πολιτεία, ακόμη και όταν συγκροτούσαν συμπολιτείες, συμμαχίες ή κοινά πολιτειών, όπου ζούσαν οι αυτοπολίτες Έλληνες. Δηλ. το θέμα της αυτοτέλειας, της αυτονομίας και της αυτάρκειας στους αρχαίους Έλληνες, είχε ζωτική σημασία για την ευημερία των πόλεων κρατών τους και στην περίπτωση των εκτάκτων αναγκών επιστράτευαν ένα Δράκοντα, ένα Λυκούργο ή ένα Σόλωνα για να δώσει τη λύση, ενώ ενώπιον του κινδύνου για τη σωτηρία της Πατρίδος κατέφευγαν στις Θερμοπύλες, στο Μαραθώνα και στη Σαλαμίνα.
 Προπολεμικώς η χώρα μας αν και δεν ήταν πλούσια, υπό την σημερινή έννοια του όρου και οι Έλληνες δεν απολάμβαναν τα αγαθά της βιομηχανίας των άλλων Ευρωπαϊκών χωρών, εντούτοις είχαν εξασφαλισμένες τις διατροφικές τους ανάγκες, με τα προϊόντα της αγροτικής και κτηνοτροφικής καλλιέργειας, της βιοτεχνίας, του εμπορίου, της θάλασσας και της ελαφράς βιομηχανίας, με αποτέλεσμα να καταστούν ικανοί να αντιμετωπίσουν τη λαίλαπα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και να βγουν νικητές.
 Με το τέλος όμως του πολέμου και ενώ οι άλλοι λαοί αποδίδονταν στην ανοικοδόμηση των καταστροφών του πολέμου, στη χώρα μας ξεσπά ο εμφύλιος πόλεμος, ο οποίος κατέστρεψε ότι είχε απομείνει, με χιλιάδες θύματα και με τον άμεσο κίνδυνο να περιχαρακωθεί στο δήθεν «σοσιαλιστικό στρατόπεδο», για να διασωθεί τέλος με την υπαγωγή της στο σχέδιο Μάρσαλ, διασφαλίζοντας έτσι την ελευθερία της και την οικονομική της ανοικοδόμηση, πλην όμως το μοντέλο ανάπτυξης που εφαρμόστηκε από τους Αμερικάνους και αργότερα από τους Ευρωπαίους, δεν είχε καμία σχέση με τον παραδοσιακό τρόπο παραγωγής της χώρας μας, και στον καταμερισμό της διεθνούς αγοράς, η χώρα μας, με την κατεύθυνση που πήρε και τις οδηγίες που εφάρμοσε, κατέστη πλήρως εξαρτημένη χώρα. Αποτέλεσμα εγκατελήφθη παντελώς η αγροτική και η κτηνοτροφική παραγωγή, ακόμη και του ευγενέστερου προϊόντος του ελαιόλαδου, του οίνου και του καπνού, που αποτελούσε το χαρμάνι της παγκόσμιας τσιγαροβιομηχανίας, χάριν των γεωργικών επιδοτήσεων που ικανοποιούσε την πονηριά και το ραχατιλίκι των αγροτών και τις ματαιοδοξίες του αγροτοπατέρα. Ενώ η προσπάθεια δημιουργίας στη συνέχεια βιομηχανίας, κατεστράφη από το αυτοδιαχειριστικό συνδικαλιστικό κίνημα, που ανέστειλε κάθε πρόοδο ή ακύρωσε κάθε επενδυτική προσπάθεια και τέλος διατάραξε ριζικά την κοινωνική ισορροπία, με αποτέλεσμα να βρουν την ευκαιρία οι εχθροί της Ελλάδος και τους προβοκάτορές τους να καταλύσουν τη δημοκρατία με το στρατιωτικό πραξικόπημα, να υποστούμε την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο και την κατοχή του 37% του εδάφους της από τα Τουρκικά στρατεύματα, κ.τ.λ. χάριν – όπως λέγεται – αποκατάστασης του πολιτικού κατεστημένου, που ακόμη δεν μάθαμε, αφού ο φάκελλος της Κύπρου παραμένει κλειστός.
 Ήδη, εν όψει της οικονομικής κυρίως κρίσης και προς αποφυγήν κήρυξης πτώχευσης η Κυβέρνηση, μη μπορώντας ή μη θέλοντας να λάβει τα πιο πάνω μέτρα που αναφέρομε, αναγκάστηκε να προσφύγει στη διεθνή αγορά και στην υπογραφή του δανειακού μνημονίου κ.τ.λ., με το οποίο εκχωρεί κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας, σαν τον βασιλιά Ριχάρδο, που έδινε το βασίλειό του, για ένα άλογο, που θα τον βοηθούσε να σωθεί από το πεδίο μάχης.
 Η υπογραφή όμως του Μνημονίου αυτού με τους όρους και τις δεσμεύσεις που επιβάλλει σε βάρος της χώρας μας, όπως θα δούμε αναλυτικώς πιο κάτω, αναδεικνύει για άλλη μια φορά την ανεπάρκεια του πολιτικού μας προσωπικού, για τη διαχείριση των κοινών μας, γι’αυτό και θα πρέπει να απομακρυνθεί – όπως άλλωστε διακηρύσσει και ο ανύποπτος λαός στις πλατείες – ενώ υπάρχει ο κίνδυνος να αντικατασταθεί από άλλους παρόμοιους, που έχουν ήδη «λερώσει τη φωλιά τους» στο παρελθόν, από εκείνους που επιδιώκουν να θολώσουν τα νερά, από εκείνους που έχασαν την εξουσία δηλ. την κουτάλα ή από άλλους περισσότερο ανεπαρκείς, ματαιόδοξους ή άσχετους ή ανίδεους που προτείνουν ανόητες λύσεις ή τέλος από ύπουλους προβοκάτορες που καιροφυλακτούν, ευαγγελίζονται τα κινήματα των αραβικών λαών και νομίζουν ότι μπορούν να επωφεληθούν, «ο λύκος την αναμπουμπούλα χαίρεται» για την ανατροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος.
 Επειδή όμως οι παραπάνω αναληφθείσες υποχρεώσεις της χώρας μας με το Μνημόνιο κ.τ.λ. έναντι των δανειστών μας είναι καταχρηστικές και εντούτοις παράνομες γιατί έρχονται σε αντίθεση με την ισχύουσα διεθνή αλλά και την Ευρωπαϊκή νομιμότητα, νομίζω ότι θα πρέπει να αναληφθεί μία προσπάθεια, επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου, κ.τ.λ. άλλως να μπει μπροστά η διαδικασία για την αναγνώριση της ακυρότητάς του στα εξής σημεία ήτοι :
 1) η εκχώρηση των απαιτήσεων των δανειστών μας προς τρίτους, καθ΄όσον η σύμβαση υπέρ τρίτων, που δεν αποτελούν μέρη της σύμβασης είναι άκυρη.
 2) η παραίτησή μας από του δικαιώματος της ετεροδικίας και ασυλίας της χώρας μας, είναι άκυρη και ανίσχυρη γιατί το Κράτος μας, εν προκειμένω συνεβλήθη ως Fiscus, και σε αυτού του είδους τις συμβάσεις δεν επιτρέπεται,  η παραίτηση του imperium μιας χώρας και εδώ θα πρέπει να πω ότι έχει διασφαλίσει την ετεροδικία της η Γερμανία από τα εγκλήματα πολέμου και κατά της ανθρωπότητος, που έχει διαπράξει και ουδείς διαμαρτύρεται, εκτός από τα θύματα, πόσο μάλλον για θέματα οικονομικού ενδιαφέροντος κ.τ.λ.
 3) η αναγνώριση της ακυρότητας του Μνημονίου κ.τ.λ. καθ’ όσον υπεγράφη κάτω από συνθήκες έκτακτης ανάγκης, πίεσης ή βίας, αλλά και κωφότητας ή αμέλειας των εκπροσώπων της χώρας μας και σύμφωνα με τις γενικές αρχές του δικαίου, που αποδέχονται όλες οι πολιτισμένες χώρες του κόσμου, η παραβίασή τους, επιφέρει την ακυρότητα του Μνημονίου.
 4) το Μνημόνιο, με τους όρους που επιβάλει σε βάρος της χώρας μας και δη σε κυριαρχικά δικαιώματα, αν και συμβάλλεται ως Fiscus, παραβιάζει τη βασική αρχή της κυριαρχικής ισότητας, των Κρατών, που είναι άλλωστε εθιμικό δίκαιο, πάνω στην οποία στηρίζεται η Διεθνής Κοινότητα.
 5) η σύμβαση του Μνημονίου και ό,τι άλλο απορρέει από αυτήν είναι άκυρη και ανίσχυρη και δεν δεσμεύει τη χώρα μας και τους πολίτες της, καθ’ όσον δεν έχει κυρωθεί σύμφωνα με το Σύνταγμα, από την Ελληνική Βουλή.
 6) η απαγόρευση στη χώρα μας, να προσφύγει και σε άλλες αγορές, για την εξεύρεση χρημάτων, για την εξόφληση των δανειακών μας υποχρεώσεων είναι καταχρηστική και παράνομη γιατί έρχεται σε αντίθεση με την κυριαρχική ισότητα και πολιτική ανεξαρτησία των Κρατών, που αποτελεί το θεμέλιο λίθος της διεθνούς νομιμότητας κ.τ.λ.
 Με λίγα λόγια τα δικαιώματα κυριαρχίας, ανεξαρτησίας και εδαφικής ακεραιότητας μιας χώρας, καθώς επίσης και το δικαίωμα ετεροδικίας είναι jus cogens, και δεν καταλύονται από συμβάσεις οικονομικού περιεχομένου, γιατί είναι παράνομες και καταχρηστικές και έρχονται σε αντίθεση με το διεθνές δίκαιο, το Χάρτη του ΟΗΕ, την Τελική Πράξη του Ελ Σίνκι, τις γενικές αρχές και γενικώτερον την νομιμότητα της Διεθνούς Κοινότητας, πέραν του ότι η Δανειακή Σύμβαση (Μνημόνιο και ό,τι απορρέει από αυτή) είναι άκυρη και ανίσχυρη και δεν δεσμεύει την χώρα πριν από την κύρωσή της από τη Βουλή των Ελλήνων και τέτοια κύρωση δεν υφίσταται.
 Κατόπιν των ανωτέρω, το λογικό συμπέρασμα στο οποίο μπορεί να καταλήγει κανείς είναι ότι αυτή η Σύμβαση, με τις διάφορες διατάξεις, όρους και τα παραρτήματά της, είναι άκυρη και ανίσχυρη, και συνεπώς επιβάλλεται μία εξ υπαρχής διαπραγμάτευση των όρων για την αποδέσμευση της Ελλάδος από τις καταχρηστικές και παράνομες διατάξεις της ώστε η χώρα μας να καταστεί ελεύθερη να προσφύγει και σε άλλες χώρες δανεισμού για την αντιμετώπιση του προβλήματός της και κυρίως για την αποδέσμευσή της από τους δυσβάστακτους όρους του Μνημονίου.
 Αυτό μπορούσε να γίνει βέβαια, με μία ριζική αλλαγή της πολιτικής και αυτό βέβαια δεν μπορεί να γίνει με την παρούσα Κυβέρνηση, αλλά από μια άλλη Κυβέρνηση Τεχνοκρατών και προσωπικοτήτων, που δεν θα έχει δεσμεύσεις και δεν θα πτοείται από αγκυλώσεις του παρελθόντος, για να κτυπήσει το κακό στη ρίζα του με τις κρατικές αναδιαρθρώσεις, τη καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και τους κλέφτες του δημοσίου χρήματος, όσων άσκησαν εξουσία στη χώρα μας από το 1974 μέχρι σήμερα, για να μπει η χώρα σε πορεία εθνικής οικονομικής ανάπτυξης.
 Τέλος, για την ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας επιβάλλεται, η χώρα μας να ξεχάσει κάθε προσφυγή στις διεθνείς αγορές για νέους δανεισμούς και να φροντίσει στην αυτοδύναμη κατ’αρχήν αντιμετώπιση του επισιτιστικού της προβλήματος, εφαρμόζοντας πολιτική και μέτρα που θα την καταστήσουν οικονομικά αυτάρκη, που αποτελεί βάση και προϋπόθεση της κοινωνικής ζωής της χώρας της ανεξαρτησίας της αλλά και της άμυνάς της, τομείς τους οποίους όλες οι μεταπολεμικές Κυβερνήσεις απεμπόλησαν στηριζόμενες στη βοήθεια από τις σύμμαχες χώρες, οι οποίες τελικά όχι μόνο δεν βοήθησαν και δεν στήριξαν την Ελλάδα, παρά το ολοκαύτωμά της κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά απεναντίας επωφελήθηκαν από αυτή, καθιστώντας την υποτελή και εξαρτημένη από τους τοκογλύφους του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος.


ΠΗΓΗ:
http://www.balkan-institute.gr/index.php/2014-06-20-21-22-05/item/17-epistrofi-stis-diethneis-agores-i-anaptyksi-aftonomis-kai-aftarkous-ethnikis-oikonomias-idoy-i-aporia